Жиырма жеті жасында Әбдірахман көз жұмды. Сәулең болса басында, Кімді көрдің бұл сынды? Дүниелікке көңілі тоқ, Ағайынға бауырмал. Тәкаппар, жалған онда жоқ, Айнымас жүрек, күлкің — бал. .....
Бұл жарыққа шыққан соң, Іздейді көңілім күн-түні Қайдасың ләззат, рахат деп, Таппады сал боп еш мұны. Ойында ма бос өткен? Қайғыланған ойда ма? Жүйрік тазы, сұлу мен, Қызойнақ иә.....
Ұлы Отан соғысы басталғанда Тыңдадым партияның үндеу сөзін, Шымырлап бойды билеп толқын сезім. Қайрат, намыс, кек, ыза араласып Отырдым зорға ұстап бойымды өзім. Ғажап сөз! Күндей жарық, зілдей ауыр! Айтқан сөз әрі кесем.....
Майданда сонау жыл Бізбенен бір жүрді. Ер жүрек солдат бір Мінезі күлдіргі. Сөйлеп шын қызғанда Сөзді тым тапқыш-ақ, Қол боста қыздарға Жазатын хат....
Екеу-ақпыз. Отырмыз тіл қатыспай. Сен Күншығыс, мен бейне Күнбатыстай. Бұл үнсіздік қанша күн өмір сүрмек, жүруші ек қой қайғы да, мұң да құшпай. Неге, неге осынша....