Қазақ поэзиясының кемеңгер ақыны- ұлы Абай атамыздың жақұт жырлары мен ғибратқа толы қара сөздері – күллі әдебиет тарихында бұрын-соңды болмаған соны құбылыс. Ақын өлеңдерінің қай-қайсысын алып ......

Туған жердің жауынын, дауылын алып,
Таудай талап берген соң тау ұлына анық.
Қарлығаш жыр ұшқанда Қарасаздан,
Қайран қазақ байтағын бауырына алып.

Сұрады елі бар ма деп бір дерегі,
Сол бір құстың қанатын.....

Нүктеге қадап ап жанарды.
Сезбейдi деуменен ол неге
Қараша.Күз кешi қараңғы
Жатырмын мен жалғыз бөлмеде

Көңiлiм бiлмеймiн неге қоң,
Мен доспын бiрақ та ол күймен
Қолымда ұялы....

Күлімдеп кете бардың амандасып.
Білмейсің барлық жігіт саған ғашық.
Қандай жан сай келеді талғамыңа,
Сырыңды айтшы сəулем мағанда ашып.

Білемін сері жігіт гүл қызға тең.
Тəңірім шуақ төкші бұл.....

О, тағдыр, сен төндірдің
Басыма тағы ауыр күн.
Естірттің өлімін өндірдің,
Қайғысы қатты бауырдың!..
Қанын неге.....

Тура қара көзіме, тура қара,
Ашық айтқан сөзімді бұрмалама.
Ақиқаттың алдында....

Былапыт,
Ылат,
Былжыр күз.
Тұнжыр қабақ ,
Қылжыр.....

Мінген атың арыса,
Көз көрім жер мұң болар.
Қара көзден нұр тайса,
Бір көруің зар болар.
Жаман сайға....

Мен сені көргенімде үйленген ем,
Сондықтан жақындауға именген ем.
Қол ұстасу керегін білгенменен,
Шалыс басу әдеттен жиренген ем.
Сенімен танысқанда бойдақ емен,
(Жүрмеймін баяғыдай тойлап ерен)
Құлпыңды ашам кел.....

Айналайын анашым,
Қандай жақсы әлемде,
Мейірімді көзіңе,
Қызығады әр бала.