Ана тілім – қанатым,
талмай оны қағатын.
Ана тілім......

«Жиһан деген нe нәрсе?-
Алақанның ауданы!
Бір ауданда көй Тәңірі
Болудың тіпті жоқ сәні.
Тәңірі - көктің Тәңірісі
Күңіренсін, көгін....

Әлпештеген анашым,
Сен данасың, дарасың,
Мәпелеген баласын,
Сен – ардақты анасың!.......

Жанымды толқын болып тербеп едің
Алдымда ақ ботадай еркеледің
Алқынып жете алмадым....

Кей жерлерде маса көп,
Әдеттен тыс аса көп.
Мазалайды....

Жаратқан жұп-жұбымен тәмам затты,
Таратқан ер-әйелден адамзатты.
Бір күні ашуланған еркек байғұс,
Таяқпен өз қатынын......

Ол кезде жырсыз жүр ек үнсіз жүр ек
Сезімді тапқан сен ең шын сүзгілеп
Үміттің құба таңын атырғансың
Қымбаттым ұнатамын бір сізді деп

Әлі есімде сәулесі ақ таңдардың
(Тек мен ғана өзімді тәтті алдармын)
Достарыма көрсетіп.....

Адалмын деп, араммын деп айта алман,
Адалдықпен бірге ойладым, бір күлдім.
Арамдықтын, кемесінде шайқалған,
Тектек болған тайыншадай ділгірдім.
Адалсың деп....

Мәпелеп мені өсірген
Аяулы менің анашым
Жамандықтан жирен деп
Жақсылықтан үйрен деп
Үйреткен мені анашым.....

Мысыққа қара төбет бұрынғыдай
Арс етпей жылы жүзбен бұрылды жай:
— Кел, достым, қас болмайық, дос болайық,
Сырласып іс істейік досқа лайық,
Дегенде:
— Не қып бүгін жылы ұшырап
Тұрсың? — деп тарғыл мысық қойды сұрақ.
Күнде айқайдан есіміз кетер болды,
Өкпеліктен бос шөлмек.....