Пролетар ақыны -
Әскер-солдат.
Туған халқы бақытқа тартқанда, андап,
Қаламын қолына ала,
Бірге аттанбай
Іркіліп жолда олар,
Қалай қалмақ?
Ал, ақындар,
Қиял, ой, шешен.....

Жалғыз қайтып бара жатам бақтан мен,
Күбірлесіп жүректегі хаттармен.
Неге менің жанымдағы достарым,
Дос болады дүниеммен, ақшаммен?!

Іздегенде, сағынғанда өздерін,
Тым өзгеріп кеткеніне төзбедім.
Көргім келмей.....

Махаббатың алауына күйген елес
Мені сүйсен қайтеді басқаны емес
Алдында өлен оқып тұрған жас ақын
Қаламайды өзгені , сен мені кеш

Сағындым , сағыныштың алауында
Күндер өтті бір өзінсіз саңдалуда
Жүрегімнің қалауын...

Қайран да, қайран, қайран тау,
Тиюші еді пайдаң тау.
Пайдасының белгісі -
Үйімде тұрған үлгісі.
Үлгісінің .....

Не деп отыр, мынау хат?!
Не көріп отыр, мынау көз?!
«Өлім» деген лағнат,
Келуші ме еді бұлай тез?!
Кеше ғана емес.....

Мұқанова Роза — 1964 жылы 14 қазанда Шығыс Қазақстан облысы, Үржар ауданы, Көлденең ауылында дүниеге келген. 1987 жылы Қазақ мемлекеттік университетінің журналистика факультетін тамамдады.[1]
1987 жылы Орталық мұражайдың Әдебиет және өнер бөлімінде қызмет жасады. 1989 жылы Қазақстан Жазушылар одағының Аударма коллегиясында аға редактор болды. Қазір Қазақстан Республикасы Ақпарат министрлігінде жауапты қызметкер.
"Жарық дүние" (1994, "Жалын"), "Дүние кезек" (1997, "Жазушы") әңгімелер жинағы, "Құдірет-Кие" (2000, "Сөздік-Словарь") әңгімелері мен драмалық хикаяттары жарық көрді. 2001 жылы Рабғұзидің "Қисса-сүл-Әнбия" кітабын алғаш рет қазақ .....

Он сегіз жыл бұрын бай, патша, бектен
Езілген, шерлі болған көкіректен
Жанған ыза жалыны Алатаудың
Астындағы қызудай, сыртқа тепкен.
Октябрь сол қызудың қабын жарған,
Құмыққан жалын үдей....

Күн ұзын, әрі ыстық сарша-тамыз,
Соғып тұр аңызғақ жел, жылы нағыз.
Шаршадық жұмыс қылып күні бойы,
Үстіне оның тағы оразамыз.
Сусадық, тамағымыз кеуіп қалды,
Күн әлі ерте, бесінге жаңа барды.
Өткен күн аш өзекке.....