Қарасам қайғыртар жұрт бұл заманғы,
Салқын, қуыс – өмірі я қараңғы.
Білім де жоқ, білімге сенім де жоқ,
Өнерсіз қартаяр деп біл балаңды.
Жасынан білер ескі шалдың мінін,
Аптық жерін, ақылға кеш енгенін.
Өзі өнерсіз, өмірден тез суынар,
Ойлаған жолаушыдай....

Өтіп жатыр күндерім
қуанышсыз, қайғысыз, үнсіз менің:
көппен бірге жүреді құр сүлдерім.
Күзгі жауын секілді сүйекке өтер
білер ме ешкім....

Қайғы шығар ілімнен,
Ыза шығар білімнен.
Қайғы мен ыза қысқан соң,
Зар шығады тілімнен.
Қайтіп қызық көремін
Әуре-сарсаң күнімнен? .....

Жаным менің жаным менің тынышталсын
Махаббаттан жүрегім тыныштаталсын
Қайғыдан қан жұтып жүргенімді
Біліп тұрып неге сен қазбалайсың
Білесіңбе жаным сеніғана сүйгенімді
Сен маған қарай келесіңбе
Жүрегіме жылуыңды бересіңбе
Сен жоқта жүректің дүрсілі тақтайтынын
Сен жоқта қайғылан қан жатамын
Сен осы сөзіме сенесіңбе
Сен осыны естісең келесіңбе жаным

Мен ол қызды ойлап ,түнімен,
Жыр ішіп те,у ішіп те көрген ем.
Тұңғиығы тым.....

Қарағай да қайғырып,
Суылдайды заманға.
Иесінен айрылып,
Кездескен берік қамалға.
Ақ қайың да....

Асты мұз, үсті де мұз, өзі қалың,
Ақ дария қаптаған жердің бәрін.
Көріп тұрмын «жаныңды қоймаймын» деп;
Терісінен суық желдің......

Көркің хор, періште еді сенің жаның,
Ойлаушы ең күні-түні көк аспанын.
Мінезін адамзаттың сынамаққа,
Мезгілді орын ғып ең бұл жалғанын.
Байқадың алыс-жақын тегіс жайын,
Жанашыр ата-ана һәм ыңғайын.
Көзі жоқ кеудесінде өңшең соқыр
Бір көрді сені адаммен......