Қашанда тастай берік бол ұстамға.
Арманың қанат болар ол ұшқанда.
Алматы жайлы жырлап көрейінші,
Ақындық қабілетім толысқанда.
Зиянды əдет серік болған елге,
Десеңде анық басып.....

Суреттегі әдемі келбетіңе,
Қарай-қарай сыймаймын жер бетіне.
Үйленбей-ақ өтер ем...
Әттең, бірақ...
Төрт қабырға. Бір төсек. Бөлме – түрме.

Мың құбылдым бір саған ұнай алмай,
Жынды қылдың,
сен мені жынды.....

Сауық та өтер,
Сайран да өтер.
Бақ-дəулет баяны жоқ байдан кетер.
Жыртығы көңіліңнің......

Жарық дүние !
Мың сәлем жарықтарға !
Жарықты кімдер қалай парықтауда...
Күн мен түннің арасын......

Жер жүзі әдебиетінің тарихына көз салсақ, мәдени-рухани дамуында белгілі бір белі, елеулі кезеңдері болады. Әр елдің әлеумет өміріндегі әр алуан тартыс, тап күресі, қоғам өмірінің жалпы даму процесі таптың немесе топтың ой-пікір, тілек, мүддесін жыр етіп жоғары көтеретін адамдарды да дүниеге ала келеді. Олардың кейбіреулері ескінің шырмауынан шыға алмай, өткеннің күнгейін, жаңа заманның көлеңке жағын көрсе, кейбіреулері ескіліктің сыншысы, жаңалықтың жаршысы дәрежесіне көтеріледі. Олар тарихты даттамай да, мақтамай да әділ бағалап, үмітті алдан, жарықты ....