Шоғыр тас, құлама құз төніп тұрған, Қарағай басын иіп тағзым қылған. Бар тіршілік қойнына паналаған, Алып дене құралған ұзақ жылдан. Мүлгіген ну орманы сыңсып жатты, .....
Тағы да күз, тағы, міне, сары таңды ұзақ түн, Уысында тағы да мен ұйқы дейтін тұзақтың, Ой-хой, шіркін, тағы да бір күзді, міне, ұзаттым, Өмірімнің есейгенін сезінемін күзде мен, Алдағыма асығамын, өткенді әсте іздемен, .....
...Оқытушы барлығын да білуі керек қой, әкем-ау, барлығын да
А.П. Чехов
Аңдып жүрген адамдай, дәл осы бір жайсыз көріністің үстінен шығармын ба...
Қалыңдығы бір елі көгілдір төртбұрышты әйнекке "Учительская" деп шебер жазылған есікті қағып тұрмын.
Есіктің ар жағында әлдекімнің дөрекілеу зекірген даусы естіледі.
— Сендер кім деп жүрсіңдер мені, хайуандар! Танытайын мен сендердің әк... — дей берді де, менің тықырымды естіген болуы керек, бір секунд кідіріп, үзіліс жасаған соң, сол арынымен: — Да! — деп қалып еді, құлағым шың ете түсті.
Есіктің кіреберіс оң жағында, кітаптар тұрған шкафқа арқасын бере екі оқушы тұр. Екеуі де маған жалт қарасып, қайтадан мойындары босап, салбырап қалды.
Иә еденге, иә омырауларындағы түймелеріне қарап тұрғаны белгісіз. Ал менің іздеп келген адамым осылардың қарсы алдында тұр екен. Піріне мініп алған. Ашулы реңін сәл-пәл өзгерткен боп, жымиғансып:
— О!.. Мұқыш! Келуіңмен! — деп, қолын беріп сәлемдесті. Оқушылармен оның оңаша отырғанын көріп, шыға тұрайын деген ишарат білдірдім.
— Отыр! Отыр! Мен қазір... Мыналармен... Бір минут... — деп, табуретканы ұсынды да:
— Түсір, ей, қолыңды! Мүләйімсуін қара малғұнның! — деп барып, саусақтарын уқалап тұрған оқушының қолын қағып жіберді. Жасықтау бала екен, көзін сығымдап- сығымдап қалып еді, көз жасы ытқып-ытқып кетті.
— Сабақта тыныш отырамысың енді?
— Отырамын, — деді оқушы кепкасымен көзін сүртіп.
— Бар, есіңде болсын! Ал сен тұр осылай бедірейіп. Өй, жалмауыз! — деп, екі жағынан тозаңы шыққан қайсар баланың иығынан бір жұлқып, бұрышқа тақаңқырап қойды. Қанша уақыт өткенін аңғармай да қалыппын. Әйтеуір, Әбен (оның аты осылай еді) қайсар оқушыға шүйіле бастағанда-ақ мен үстелдің үстінде тұрған глобусты әншейін айналдыра беріппін. Әбенім әлгі оқушының мойнының ұзындығын, мұрнының кішілігін, Мереке деп қойылған атының оған лайықсыз екенін, ақыры соңында әкесінің ауқаттылығын, соған Мерекенің мастанып жүргенін айта келіп: .....
Мәңгілік жастық, Мәңгілік жасыл, Көкпеңбек. Алақай, біздің алаулы жастық еткен жоқ! Қуарған күз де, Бозарған қыс та, мінеки, Майменен бірге оралды тағы көктем боп. .....
