Заманында бар екен қариясы,
Өзі әйел, ағарған қардай шашы.
Түзуліктен аспанға басы жеткен,
Сол кемпірдің бар екен бір ағашы.
Уақытында патшасы көрді мұны,
Көрді-дағы ағашқа.....

Балуан Шолақ цирктен шықса, түн тынық қараңғы екен. Дала араның ұясындай, ызыңдаған бір тұтас дауыс. Ол дауыстың кімдікі екенін, қараңғыда көзі үйренбеген Балуан Шолақ....

Ей өмiр, бүгiн сырласым болшы сен менiң,
Сыр шертiп бiраз тарқасын iште мұң шерiм.
Жолықпай кеттiң сұрауым бар едi өзiңнен,
Ақсың ба әлде, қара ма сенiң өлшемiң?

Адал ма ойың?Шындық па сенiң бiлгенiң?
Қай сының едi кейде алдап жалған күлгенiң?
Жырақтамысың? Хабарың....

Игі адамның «жомарт» аты шығады,
Ол өлсе де, «тірі» деп жұрт ұғады.

Сараң – пайғамбардың жиені болса да пейішке бармайды,
Жомарт – қара құлдың баласы болса да тозаққа бармайды.

Жомарт ерге ел алғысын төгеді,
Сараң атын естісе жұрт сөгеді.

Жомарт ер білім жолын жете білер,
Мал беріп, атақ алып өте білер.
Жарылқап кем-кетікті білімменен,
Жақсы атпен дүниеден өте білер.

Жомарттыққа не жетсін?
Жүйріктен құтылып не кетсін?

Жомарттық – сұратпай сыйлау.

Торғын – күндер қолдан шықса сусыды,
Астары жоқ уақыт-ай, Тігіссіз.
Сола ма айтшы, гүл сезімнің бүршігі,
Күндер қайда, түндер қайда күдіксіз?...

Жүрегімде бар әдемі – мұнара,
Арманымды кете алмайды жел қуып.
Тым болмаса, хат.....

Түн ғазалдары
Қараңғы түн,
Қап қара түн,
Қап – қара,
Қарайып кеп босағамнан.....

Аллаһ бізді жаратқан құлы етіп,
пенделердің тәубешіл бірі етіп.
Көрші ақысын жемейтін ұлт болғаннан,
көрген емес ешкімге құны кетіп.
Көне дала төсінде.....

Октябрьдің екпіні
Солқылдатып соққанда,
Қазандағы дауылдан
Қара бұлтты қақ жарған,
Нажағайдың.....

Жүректі шерлі қозғар мұң,
Жұтылып батса тозған күн.
Түсімде тұман.....