Кеудесі шын акынның күй сарайы,
Алады төгіп-төгіп келсе орайы.
Жаңбырдай нажағайлы нөсерлеткен
Жерінде гүл шайқалар құйып өткен,
Жас дүние алдында үміт, жас ұрпағы,
Жарқылдар жаздай жасыл болашағы,
Бүгіннен ертеңіне қадап көзін
Арнайды аңсап ақын соған сөзін.
Мінезі әулиедей ел......

Жігіттің болса алған жақсы жары,
Сен болсаң бір Аллаға еткен зары.
Баладай риясыз еркелеген,
Сен болсаң тағы сонда ынтызары.
Құлқыны құмарланып құшқаныңда
Шайқалып тұрса алтын сырғалары...
Камшаті барқыт......

Беліме жіп буындым , белбеусізден,
Жігіттер , қатын алма көргенсізден.
Жігіттер , қатын алсан көргенсізден,
Ғазыз басың қор.....

Дүние деген осы,
Жоққой мәнгі досы.
Егнр болса досы,
Әкемнің құламас еді-ау қосы.

Байды құдай атқаны -
Дәулетіне мас болар.
Ханның құдай атқаны -
Қонсысымен.....

Ақын қай кезде де болмысы бөлек, тау төбе тұлға.Бір қызығы,тіпті таңқаларлығы,қазақ ақындарының басым көпшілігі:Көрегенділігі мен болашақты көре білуі қасиетімен ерекшеленеді. Ең құрығанда өз өмірлерінің бұралаң жолдарын,бұлыңғыр шақтарын көре біледі.Оған дәлел:Мұқағали Мақатаевтың мына бір өлеңі:”Өзімнің есебімше”деген.
Мен биыл,
Қырықтың бесеуінде.
Ұйықтап кетсем болғаны төсегімде.Расында ақын 45 жасында төсегінде емес, сайып даланың төсінде мәңгі ұйқыға кетті.
Мұқағали туралы айтқанда,ауыздары көпіріп,ішімдікке....

Өлеңге тоқтамайды Шал дегенің,
Қойға пана болмайды тал дегенің.
Жалаң аяқ, жалаң бас қой арқалап,
Хан ата, қандай екен.....

Жаным саған сыңар дер ем бір бөлмей,
Тағдыр бізді сырлас қылған білгендей:
Мені ешкімнің түсінгісі келмейді,
Сені де ешкім түсіне....

Бұл өлім қайда жоқ:
Жарқыраған айда жоқ,
Күркіреген күнде.....

Қазаққа пайда мынау малын бақсын,
Отқа жайып, суарып бағып - қақсын.
Ұлда бір көз, жалшыда екі көз жоқ,
Соқыр кісі мал жайып қайдан тапсын?
Байлар малын бақса.....