Шіркін-ай, шексіз болса ғұмыр деген!..
көкшіл кеш, көбелектер күбірлеген.
Өзіңе жазар хатты бастай алмай,
отырмын иек сүйеп іңірге мен.

Келер түн – қалың сәуле қалың-қалың.
Кейіме, тек өзіме....

Хат жазбайсың, міне енді, сен де мүлде,
Оңай шығар өзіңе пендемін деу...
Екеуміздің арамыз өте қашық –
– мың сағыныш, мың күдік, ең кемінде!...

Әдемі бір әлем ең, маған арман,
Арманшылды алдымен....

Маған орман секілді көңіл қалың,
Сол орманнан жол таппай аңырғалы
Хат жазуды қойып ең, сағынғаным,
Міне, міне телефон шалып тұрсың!
(Көкейіңде нендейлік қалып тұр зіл?)
Парық – тылсым...
Даусың талықтырсын,
Айта берші, қайдасың?... ал ұқтыршы?
Біздің хал ма?... әзірше....

Санасында жан емессің аз ілім,
Ханшайым ең бойында бар назы мың.
Ең əуелі сендей сұлу бикештің,
Қазақ қызы болғанына.....

Өзгеше боп аттып тұр ақ таң бүгін,
Сиқыры мол сезімнен сақтанды кім?
Біртүрлі күй сыйлады мына маған,
Қолыңа сақинаны таққан күнің.
Қинап жатыр жанымды,қарындасым,
Ұзатылып бара...