Әңгіме: Аяджан Майя | Өмір шындығы

Біз адамдар ауырып, аурудан айықпасақ дəрігерлерді кінəлəйміз, а олардың жазып берген дəрілерін қымбат деп, көмектеспейді деп қабылдамаймыз. Соңында ауруымыз асқынса сол дəрігерлерді қаралаймыз,оларды дым білмес етіп шығарамыз...

Дəл солай баламыз екі алса,баламыздыкі дұрыс болмай, мұғалімдікі дұрыс болса да, баламыз сабақты меңгере алмай тұрсада Оқытушыны білімсіз, ештеңе білмейтін оңбаған адам етіп шығарамыз.

Біздің осы бір əлсіз, жаман тұсымыз мамандық иелеріне деген құрметімізді,сыйластығымызды жояды. Дəрігер мен Ұстаз деген өмірде ең қажетті маман емеспе? Ендеше неге олардан кінəрəт іздеп отырамыз? Ұстаз болмағанда дəрігерде; шахтерда, батырда, адвокатта т.б мамандық иелері де осы өмірде болмас еді ғой. Дəрігер болмағанда ауыр дерттерден халқымыз сауықпас еді ғой.

Осы екі мамандық болмаса білімсіз, денсаулықсыз жатарма едік бəлкім бір жерде...