Махаббат хикаялары

13 ақпан 2011 жыл. Бүгін күндегіден ерте ұйқыға жатқам. Үйде жалғыз жатқанда күнде телевизор қосып ұйықтайтынмын. Сол күні де телевизор қосып ұйықтап қалдым, терезеге қатты ұрылған дыбыстан шошып оянып кеттім, оянсам бөлме қараңғы. телевизор өшірулі, свет жоқ екен. терезеге сабалап ұрылған ағаштың дыбыстары екен. Қатты қорыққанымнан агентімді қостым, түнгі 3 те кім отырсын ешкім жоқ. Содан қосылып тұрған адамдарды іздедім қорқынышымды сейілту үшін. Өзімнің фамилиям бойынша қосылып тұрған адамдарды іздесем 4-5 адам онлайнда отыр екен оның 2 адамына достық хатын жібердім. Ешкімнен жауап болмады соны күтіп жатып ұйықтап кетіппін. Ертеңгі күні кештеу агентке кірсем достық хатын жіберген екі адамның біреуінен жауап келді. екеуміз ұзақ сөйлеспедік, ол қолының тимей жатқанын айтып менім ұялы телефонымның нөмерін сұрады. Мен нөмерімді бердім. Шамалыдан соң тойға бара жатқанын айтып түнгі 1-2 лер шамасында хабарласатынын айтып звондады. Түнгі 1 ден өте жаңағы жігіт хабарласты. Әңгімеміз ә дегенде жарасып сала берді. Екеуміздің алғашқы әңгімеміз ата-анамыз туралы болды. Екеуміздің ата-анамыз өте ұқсас екен. менің де оныңда папасы мен мамасы өнерге жақын адам болып шықты. Содан телефон арқылы арамыз өте жақын болып кетті. Күнделікті бір-бірімізге ммс -пен суретімізді жіберіп, сағат сайын хабарласып тұрдық. Қуанышымызбен қайғымызды жасырмай айтып отырдық. Мен оған көрмесемде қатты бауыр басып кеттім. Мен оны қатты сүйетінімді түсіндім. Сағынышым көздің жасына ұласып телефонда отырып жылапта алатынмын......

Бір күні кешкілік уақытта бір жас жігіт өзінің көлігімен жұмысынан келе жатыр екен. Оның сол кездегі көңіл-күйі тамаша еді! Оған да себеп бар, өйткені оны 2 демалыс күн күтіп тұрған. Көктем еді. Көшеде қаптаған қыдырып жүрген адамдар. Бір мезетте, оның машинасы бірдеңеге тірелгендей болды…

Ол лезде тормоз беріп, мән жайды білуге машинасынан шықты. Оның машинасының қасында қағылған 11-12 жасар бала жатыр екен… Ол бала еш қимылсыз жатты. Құжынаған адам қағылған баланың қасына тез жинала кетті. Араларынан біреу пульсын қарап: «Бұл бала тірі! Тезірек ауруханаға жеткізу керек!» деген аз да болса жұбатарлық хабар айтты. Әлгі жігіт баланы өзі апармақшы болып, салонына баланы жақсылап орналастырды да, дәл оқиғаның болған жерінен алыс емес бұрыштағы ауруханаға апарды. Ауруханада ол бір дәрігерді ұстап алды да мән-жайды түсіндірді. Баланы дәрігерлер «приемный покойға» апарды......

Ол — өте әдемі, әрі пысық келіншек еді. Алайда, осыдан бірнеше ай бұрын — жол апаты салдарынан, өмір бойы көзі көрмейтін зағипқа айналды. Операциядан соң, әйелінің соқыр болып қалғанын естіген күйеуі «— Оны ешқашан тастамаймын. Аяғына дейін қолдау көрсетемін» деп, өзіне сөз берді. «— Күйеуіме жүк болдым. Ауыртпалық салдым» деп, ойлай ойлай, әйелінің денсаулығы нашарлай түсті. Ал күйеуі болса, әйелін тез арада депрессиядан шығару керектігін ойлап, психолог мамандардың көмегіне жүгінді. Өйткені, жас әйел күннен күнге өзімен-өзі болып, ешкіммен сөйлескісі келмейтін. Ешқайда шыққысы келмейтін тұйық мінезді болып кетті. «— Әйеліме қалай көмектессем екен?» деп, жолдасы көп ойланды. Ақыры ескі жұмысы есіне түсіп, әйелінің тез арада жұмысқа кіруіне көмектеспек болады. Бірақ, сәл нәрсеге ренжіп қалатын, тез жылап қалатын, үйде көңілсіз отырғысы келетін әйеліне — оны қалай айтсын?!

Бір күні бар батылдығын жиып, енді әйелінің де жұмыс істеу керектігін айтады. Әйелінің үрейі ұшады.

— Мен соқырмын, білмеп пе едің!? Қалай жұмыс істей алады дейсің? — деп қатты ашуланады. Жолдасы оған қолғабыс болатынын, таңертең жұмысқа апарып, кешкісін жұмыстан өзі алып кететінін айтады. Әйел үмітсіздікпен келіседі. Өйткені, күйеуін жақсы көретін және оны ренжіткісі келмейтін. Осылай жұмысқа бірге барып, жұмыстан бірге қайтып жүрді. Көңіл күйі жақсара бастаса да, бұрыңғыдай әлі ашық, жарқын емес-ті. Күйеуі де осыны жақсы білетін. Бір күні:.....

Уақыт... 28 жыл... Сол бір күндер көз алдымнан тізбектеліп тағы бір өтті. Жастардың әңгімесі ескі бір жараның аузын тырнап, қан жылатты. Иә, уақыт өтсе де адамның жүрегінде қалған сезім ешқашанда өшпейді. Студенттік күндер... Ол жігітті алғаш көргеннен жаныма жақын тарттым. Кездескен сайын біртүрлі мазам кетіп, жүрегім тулап, кеудеме сыймай кететін болды. Жаксы дос, сырлас болдық. Оның сүйгені барын білдім. Қара түнекке оранғандай күй кештім. Бірақ оған ешнәрсені сездірмей, қуанышына шын көңіліммен ортақтастым. Сүйгені басқа қалада оқ иды екен. Бір күндері оның ұнжырағы түскен, көніл-күйінің жоқ екенін байқап қалдым. Содан аңгімеге тартып, жағдайын сұрадым. Сүйгенінің дұрыс сөйлеспей жүргенін айтты. Екеуміз почта бөліміне барып, қоңырау шалдық. Қызы кешірім сұрап, тұрмысқа шыққалы жатқанын айтты. О, Алла, сол кезде өмірімде алғашқы рет ер адамның козіне жас алып, қайғырғанын көріппін. Ол үшін жаным қатты ауырды. Бар жан-тәніммен оның жарасын жеңілдетуді ойладым. Сөйтіп достығымыз күннен-күнге ұлғайып, арамызда бір керемет нәзік сезім пайда болды. Өмірде менен өткен б ақытты қыз жоқ болып көрінді. Достары да мені сыйлап, ерекше құрмет көрсетті.

Бірақ...!!! Әттең...!!! Жалғыз менің махаббатым екеумізге аздық еткен екен!.....

Мұнан жиырма жыл бұрынғы бір жәйт есіме түсіп отыр. Бір танысым алты қыздан кейін ұлды болып, бесіктойға бардық. Сондағы әкенің қуанышын сөзбен айтып жеткізу қиын. Торсық шеке ұл сүйген ананың да бақыттан басы айналып жүргені анық. Осы отбасының мұнан бір жыл бұрын шаңырағы ортасына түсуге шақ қалғанын біреулер білсе, ендігі біреулер тіпті күмәнданбас. Оның тарихы былай.

Жанармай құятын стансада оператор болып істейтін. Тимурмен 90-шы жылдардың басында танысқам. Сол тұста жанармай құятын станцияда танысың болмаса, көлігің жүрмей қалатынын мұндайды басынан кешкендер жақсы біледі. Екеумізді таныстырған сол мұқтаждық еді десем, өтірік емес.
Бір күні бекетке барсам, Тимур ішіп отыр екен. Әйелімен ажырасатынын айтты. «Кім кінәлі?»
- Мен кінәлі, - дейді.
- Не бүлдірдің?
- Көзіне шөп салдым… - Тимурдың алты қызы барын білетінмін. Келіншегі де бір аяулы жан.
- Не болды? Қалай болды? Түсіндіріп айтсаңшы, - деймін қапелімде ыңғайсыз күйге түсіп.
Оның әңгімесінен ұққаным – бекеттің жанындағы бір үйде күйеуі қайтыс болған келіншек тұрады екен. Сол әйел шелегін көтеріп, бекеттегі колонкадан су алуға жиі келіп тұрады. Сөйтіп жүріп, бұл екеуінің таныстығы достық шеңберінен шығып кетеді. Күйеуінің жұмыста көңілдесі бар екенін «жанашыр» адамдар Тимурдың әйеліне жеткізеді. Ол айғайға басып, күйеуін үйден қуып шығады.
- Енді қайтпексің?.....

Бірінші курсқа жаңадан аяқ басқан кезім.Сол күндері демалыста ауылға ат басын бұрып барып қайтқым келді.Үй ішін анамды, сағынған едім.Жексенбі күні,түстен кейін,сағынышым басылмасада қалаға жол тарттым.Басты жолда такси ұстадым.Көліктің алдындағы орындықта отқанмын, артына көз салмаған едім.Артынан бір әсем дауыс естілді.Бұл дауыстың жағымдылығы сондай,жан тәнімді баурап алды.Артыма қарай қалсам Майра екен.Ал ол мені таныған жоқ.Оған таңданғанымда жоқ.Өйткені онымен әлеуметтік желіде танысқан едік.Талай түнді сөйлесіп, ұйқысыз өткізгенбіз.Бұл Майрама? деп әлі өзіме сене алар емеспін.Оның ұялы телефонына қоңырау шалдым.Өз көзіме өзім сенбей.Көздерім алдамаған екен.Ал енді қалай әнгімеге тартсам болады? Деген ой келді.Кейінше қалаға жеткен кезде сөйлесерміз,деп.Ұйқтап қалдым.Біраз уақыт өтті.Қалаға келген едік.Жүргізуші түртіп оятып алды.Артыма қарасам бос тұр,жүргізушіге жолақысын төлеп,айналадан Майраны іздедім.Әлі ұзай қоймапты.Жүгіріп жетіп:
- Сәлем Майра,
- Сәлем танымадым
- Менғой Мирас вкдағы.
Ойланып тұрып
- А Сәлем мұнда не істеп жүрсің?
- Ауылдан келе жатыр едім өзіңше?.....

Жүрегімді жаулаған жігітпен мен 2009 жылдың 28 шілдеде танысқанмын. Сол күнді өмірімнің соңына дейін ұмытпайтын сияқтымын.Ендеше басынан бастап баяндап берейін. Сол күні әдетімше құрбымның үйіне соққанмын. Есіктің қоңырауын басқан соң құрбым да сыртқа шыққан. Оның ауылдан інісі келгені жайында айтып тұрған. Сол кезде жанағы інісі де сыртқа шыққан.Құрбым бізді сол кезде таныстырған,мен оны ұнатпақ түгілі – бетіне қараған жоқпын.Сосын құрбым мені үйіне шайға шақырды.Үшеуміз отырып шәй ішіп, біраз әңгімелескенбіз.

Содан кеш батып кеткен соң құрбым мені шығарып салам деп бірге үйден шықтық артынан жаңағы інісі де шыққан. Содан ойымда ештене жок мен үйіме кіріп кеттім. Ертесіне үйде отсам кешегі құрбымның інісі маған телефон шалды екеуміз жай сөйлестік,мен тіпті көп сөйлеген де жокпын. Ол менің логинимді де сұрап алды. Ертесіне ол ауылға кетті. Содан бастап екеуміз көп сөйлесетін болдық. Бір-бірімізді жаксы түсінетінбіз. ОЛ ауылда мен қалад а қиын болса да мен осындай махаббатқа көндім. Себебі оны шексіз сүйдім. Бұрындары ондайды біреуден естісем сенбейтінмін ғашықтар бірге болу керек деп ойлайтынмын. Содан кейін барып түсіндіп махаббат бәрін жеңеді екен тіпті үлкен қашықтықты да......

Алмас екеуміз көктемнің күздей сүркейлі бір күнінде таныстық. Ол біздің үйге келді. Өзі сымбатты әрі өнерлі жігіт екен. Маған ән салып берді. Мен оны алғаш көргеннен-ақ ұнатып қалдым. Ұнатып емес-ау ғашық болып қалдым. Арада көп өтпей біз үшін мәңгі оралмайтын махаббат күндері басталды. Бірак ол да ұзаққа созылмады. Біз айырылыстық. Мен оны қимадым, соңғы сәтке дейін мойнына асылып тұрып кетпеуін өтіндім. Бірак ол кетті, мәңгіге кетті. Мен үшін ол күндер тозақпен пара-пар еді. Үнемі оны сағынатынмын, ешкімге көрсетпей жылайтынмын. Екеум із бірге баратын сол тауға ылғида жалғыз баратынмын. Өткен күндерді еске алатынмын. Ол күндер менің өмірімдегі ең бақытты сәттер еді ғой.

Алайда мен оның алдына қайтып бара алмадым. Себебі...
Арада 3жыл өтті, дәлірек айтсам 2жыл 7ай уақыт өтті. Мен мектепті бітіріп,атағы Алатаудай Шығыстағы ең беделді оқу орнына түстім,оқып жатқан мамандығымда екінің бірінің қолы жете бермейтін аты ерекше мамандық. 1курстың бірінші семестрін бітіріп,үйге барып қайтқаннан кейін көрші қаладағы апайымның үйіне бардым. Ол жерден Алмастың телефон номерін тауып алдым. Екі-үш күннен кейін хабарластым. Ар жағынан өзіме әбден таныс үн құлағыма келді. Ал көз жасымды тоқтата алсамшы,екеуміз ұзақ сойлестік. Енді өткен істі бастамайтын, дос болып қал атын болдық. Алайда сол күндерді еске аламыз, ол ештеңені де ұмытпапты, бәрі есінде екен. "Сен өзгердіңбе?.....

Ол кезде біз алтыншы не жетінші сыныпта оқитынбыз. Нақты есімде болмай тұр. Балалық шақтың тәтті кәмпитін жеп жүрген кезіміз. Жігіт, сүю, махаббат деген нәрселердің ойға кіріп те шықпайтын кезі болатын. Бірақ бәрі де бір күнде өзгеріп шыға келді...

Көктемнің шуақты күні болатын. Күн шығып тұрғанымен, қыстың сызы кете қоймаған шақ. Мамамның «қалың киін» дегенін тыңдамай, көктемнің алдамшы күніне сеніп, ауру «сатып алдым». Сабақта мазам болмай, ыстығым көтерілген соң үйге сұранып, мектептен шығып бара жатқанмын. Артымнан «Әсел, тоқтай тұршы» деген дауысқа жалт қарасам, сыныптастарым Нұрсұлтан мен Үсен екен. Не айтар екен деп ойлап тұрғанымда олар да жаныма келді. Ананы айтып, мынаны айтып, соңымнан қалар емес. Сабақтың басталып қалғаны қашан, ал олар әлі менің арқамнан қалар емес.

- Сендер қайда бара жатырсыңдар? Сабаққа бармайсыңдар ма?

- Біз сені шығарып салайын деп едік.

- Жайша ма?

- Жай.

Әңгімеміз осылай өрбіген-ді. Бір кезде мектептің ауласынан шығатын қақпаға жақындағанымыз сол еді, Үсен барды да есіктің аузына тұрып алды. Шығайын десем шығармайды......

Біз екеуіміз жүргенімізге 2 жылдай болды.Сол 2 жыл аралығында көптеген оқиғалар болды. Біз екеуміз менің сінілім арқылы таныстық. Сол күннен бастап екеуіміз телефон арқылы сөлесип жүрдік. Сосын ол Астанага кетіп қалды біраз уақытқа. Сөйтіп сөйлесіп жүргенде екеуіміз бір-бірімізге ғашық болып қалдық. Ол Астанадан келгеннен кейін маған жүруге ұсыныс жасады. Мен жақсы көргеннен кейін келістім. Ол мені шын сүйетін шығар деп ойлағам. Шын мәнінде олай емес екен. Ол менің сыртымнан басқа қызбен жүріп жүрген екен. Ол мемен наурыздан бастап жүрді и ол қызбенда жүріп жүрген.

Ол кыздың туған күні маусым айында екен. Мемен жүріп жүрседе сол қызға туған күнінде үйленуге ұсыныс жасаған екен. Бірақ ол қыз оған жоқ дегеннен кейін маған көп мəн бере бастады. Ол маған көп өтірік айтатын. Мен жақсы көргеннен кейін оны кешіре бердім. Ол менің ак көңілдігімді жие пайдаланатын.Ол кайда баратының менен жасырмайтын......