Махаббат хикаясы: Мен оны жақсы көремін, бірақ

Мен онымен 2011 жылы тамыз айында таныстым.Шынымды айтсам,оны бұрыннан танитынмын.Тек жақын араласпайтынбыз.Екеумиз ұялы телефон арқылы,агент арқылы сөйлесіп жүрдік.Ол мені "аппақ қарындасым" дейтін.Мен де оны "аға" ретінде сыйлайтынмын.Осылайша "ағалы-қарындастай" боп араласып кеттік.Бір-бірімізден ештеме жасырмайтынбыз.Көп ұрсып қала беретін едік.Кішкентай нәрсеге таласып қалатынбыз.Ол менен екі жас үлкен болса да,тура кішкентай бала сияқты еді.Көшеде көріп қалсақ та,қырылып қала беретін едік.Бір үйдің балаларындай болатынбыз.Оға н "ағам" деп еркелейтін едім.Сол күндер қызық еді.
Бірде ол мені "аппақ қарындасым" демейтін болды. Менімен де бұрынғыдай сөйлеспейтін болды.Мен оған "неге мени қарындасым демейтин болдың?" десем,ол ангимени баска жакка бурып жиберетин.Бір күні ол маған "Жеңешең болады" деди.
Төбемнен жай түскендей болды."Кім?" деп сұрадым,бірақ ол айтпады."Уақытында көресің" деді де қойды.Ал мен болсам,онша қуана қойған жоқпын.Себебі оны "қызғандым".Егер оның қызы болса,ол мени ,"қарындасын" ,умытып кетеди деп ойладым.(Мумкін соның өзі МАХАББАТ шығар) Муным арине "балалық" қой. Ол екеумиз сойлесип журдик.Біра қ ол менімен сөйлесіп отырғанда,жылап отырғанын байқайтынмын.Не болды деп сурасам,ештеме деп баска ангиме айтып кететин.Сонымен не керек,оның "женешең" деп жүргені - өзім болдым.Мен сол кезде бәрін түсіндім.Ол маған сүйетіндігін өзі айтуға батылы жетпей,құрбыларымнан айтып жіберіпті.

Алғашында сенбедім,бірақ артынан бәрін түсіндім.Онын мени суйетинин естигенде танкалганыммен,іштей қуандым.Себебі мен де оны унататын едим.Арада күндер өтіп жатты.Ол екеумиз сойлесе алмай журдик.Білмеймін,мүмкін,Бір-бірімізді жоғалтып алудан қорықтық- ау,шамасы!Бір-бірімізге қатты бауыр басып қалған едік.Ақыры мен оған бір мүмкіндік беруге бел будым.
Біз бақытты едік.Ол маған күнде аппақ райхан гүлін сыйлап тұратын.
Сол күндер ерекше керемет болатын.Алғашқы кездесуіміз әлі есімнен кетпейді.Ұяңдық пен сезімге толы сәт еді.Біздің жүргенімізге бәрі қызығып та,қызғанып та қарайтын.Көшеде жүрсек те бір ғашықтар құсап жүрмейтінбіз.Үнемі ұрсып,қырылып жүреміз.Кішкентай бала сияқты едік.
Сыртымыздан көрген адамдар бізді "қыз бен жігіт" деп ойламайтын.Сондай қызықты күндер еді,бақытты күндер еді.Әттең айырылысып кетпегенімізде ғой...Ата-анам ол туралы білмейтін.Бір күні біліп қойды да,ме ні одан алшақтатты.айырылысып кеттік.одан кейін ол басқа қызға сөз айтқан көрінеді.Мен сол күні оған қатты ренжідім.Көп уақыт өтпей жатып,ол маған "сүйетіндігін" айтып келді.Мен оған "жаңа махаббатың бар емес пе?" дедим.Ол муның баринин отирик екенин айтады.Алайда мен оған сенбеймін.Телефоныма қоңырау шалады,көтермеймін.
СМС жазады,жауап бермеймін.Бірақ оны жақсы көремін.Ақырында "Мен 11 сыныпта оқимын,алда ҰБТ бар,ештенеге аландамай соған дайындалуым керек" деп шештім.Мектепті жақсы бітіріп,оқуға барғым келеді.Ол екеумиз оқуға бірге барамыз деп армандайтынбыз.(Ол колледж бітірген,жоғарға оқу орнында сырттай оқып жатыр.Сырттай оқу-оқу болмайды.Сондықтан ол очно түрде оқығысы келген)Бірақ енді ол арманның еш маңызы жоқ...
Мен оны жақсы көремін,бірақ бұрынғыдай емес.Оған деген көңілім суып қалған сияқты.