Өлеңдер

Біз — өмірдің уақытша тұрғынымыз,
Күзге жетпей солатын қыр гүліміз.
Сен тұрғанда,
Апыр-ай!
Мен тұрғанда
Тағы босқа өте ме бір күніміз?!
Болғанменен соңынан мың керегі,
Кейін бізге бұл күнді кім береді?!
Күндей болып бір күлсең,
О, Жасаған! .....

Ноэл
Ура! Ресейге шабад
Көшпелі деспот,
Айса жылайд;
Онымен бірге бар жұрт.
Мария жұбатып Айсаны қорқытад:
«Жыламашы, балам, жыламашы:
Бука-бука — кеп қалды орыс патшасы!
Патша келеді де мынаны айтад:
«Ұғыңдар, халық Российский,
Бар әлемге ұқтырдым......

Әсемдігін табиғаттың сезбеппін,
Сезсем дағы оң бағалай білмеппін.
Зымыраған күндерімен ілесем деп,
Қадірін де сұлулықтың білмеппін.
Күздің қара суығын елестетіп,
Қоңыр күздің сұлулығын сезбеппін.
Жапырақтың сарғайғанын ....

Өлімі де өнеге ғой алыптың,
Лұқпан хакім көз жұмғанда
Дөңгелегі тоқтап қалған секілденіп тарихтың,
Қайғысында шек болмапты халықтың.
Қасіретке кім тұрады арашы,
Кім билігін жүргізе алмақ тағдырға?
Осы шақта Лұқпан хакім баласы
Әкесіне арнап жоқтау жыр жазып....

«Жан денеден жалықты,
Жанды ал»,– дедім Жарыма.
«Ол сасыған балық-ты,
Кім құмар,– деді,– жаныңа».....

Қорғаным, анам, қамқорым,
Қолыңа тисе осы хат.
Құлының жазды қолынан,
Қуан да хатқа қыл қуат.
Хатты оқыт, сергіт көңіліңді,
Қарғашың аман қазадан.
Көйлегім көк, қарным тоқ,
Мінеки хатты жаза алам. .....

Ахауға мен салайын ари-айдай,
Артымда құрбыларға сөзім қалды-ай,
Үш жүздің баласына еркеледім.....

Кеттің бе , мазасыз боп ұлы тәңір ? ,
Көгіңнен тілеп едім нұрлы жаңбыр .
Құр бекер ұйытқытып бұлтты қума
Өтінем нөсер төккіз жерді қандыр !

Қалды ғой жауын жаумай көптен бері ,
Жер ана сағынады....

Біздер жүрміз дер кезінде туылып,
Суға түсіп, отқа өртеніп, жылынып,
Жетімдердің ұясына тығылып,
Жесірлердің көз жасына жуынып, .....

Мақтанып сары Шымшық шалқып-тасты,
«Теңізді өртеймін!» деп лақап шашты.
У-шу боп, бұл хабарды естіген соң,
Теңізді тастап, құстар үркіп қашты.
Таң қалып, «тамашаны көреміз» деп .....