Өлеңдер

Уахабит деп Бекболат Қанайұлы,
Құйып жатыр санаға қалай уды?
Сүннет сүйген иманды азаматтың,
Таухид ұстап жүргені – бар айыбы!

Популист деп Бекболат Қанайұлы,
Қаңқу сөздің бар еді не қайыры?
Ұлшыл адам үндемей....

Шалқыған айдын шалқардай
Көл тартылды көзінен.
Сандуғаштай сайраған
Тіл тартылды....

Бір күн өтті , оралмас өкінемін ,
Жасымашы жүрегім өтінемін .
Көңілдегі арманым өлең болса
Қалайша мен шамымды өшіремін .

Ойларымды ойласам таусалмаймын ,
Жыр жолына түсірмей.....

Терезе алды құлпырды
Қызыл, сары, көкала,
Шешек атты гүл түрлі,
Үйір болды көп ара.
Қызыға қарап.....

Мен жердемін.
Ал сен ше, Көктесіңбе?!
Тарланым-ай, тентегің жоқ па есіңде?..
Жұлым-жұлым жүрегін.....

Екіндіде сүйгенде сырғамды нұр,
Сол бір күйден жанымда тұнған дүбір.
Бақытымның бұрымын өзім өріп,
Жасап алған бір қызбын....

Ұйықтап жатып көрдім түс
Таңқалғандай бұл бір іс!
Серуен етіп аралда,
Жүреді екен екі құс.
Құс түлкідей.....

Күндей боп қара нөсер төккен күзде,
Саңқылдап ақын үні жеткен бізге.
Жарқылдап толқынмен бір көтерілген,
Жалтылдап жалғыз желкен көк теңізде.
Даусынан алай-дүлей дауыл борап,
Жиһанды от қиялы алған орап.
Жіберіп ойлы көзін.....

Тереңдігім - теңіздей,
Қайратым - қоңыр өгіздей!
Дұшпанды талай матадым -
Тізесінен тебіздей.
Халқымның......

Сөйлеткен жансыз затты өнер иесі,
Есітіп таң қалады көрген кісі.
Білмейді қалай етіп түсінерін,
Айтпаса түсіндіріп білген кісі.
Істерлі, Қазанда оқып......