Қазақша өлең: Жұмағали Саин (Дала)

Уа, дала, күнің күліп, түнің жылып,
Пердеңді бетіңдегі қойдың сырып,
Дәл бүгін сансыз еңбек төсің көрді,
Нешеме жыл ұрланған сырың біліп,
Өскен күй, билеген би тамырыңа,
Балқытып маужыратып кетті сіңіп.
Жайраңдап жадырадың сырыңды аштың,
Түрлендің еңбек деген күйге бастың.
Көгеріп күннен-күнге, жылдан-жылға,
Аңқытып дүниеге гүлің шаштың.
Күн дала, күнім дала, гүлді дала,
Жыртылған жүректегі бітті жара.
Күлімдеп көкке серпіп нұрлы түсің,
Түр жапты және - дағы қызыл ала.
Көк құрақ, жасыл шалғын түрлі-түсті,
Ие боп малын жайса кеше күшті.
Күл болып көсегесі талқандалып,
Быт-шыт шаңырағы аспанға ұшты.
Тап бүгін қожа саған еңбекші ел,
Ағызған еңбек етіп маңдайдан тер.
Міне, олар шалғыныңа малын жайды.
Ал, дала, гүлдене бер, түрлене бер!
Беттеген келешекке сенің елің,
Басшы ғып Компартия кемеңгерін,
Игі іс, екпінді еңбек таудай талап,
Жетуге нысанаға күшті сенім.
Кең дала, кенді дала, көне дала!
Гүлденіп еңбекпенен болдық жаңа.
Төрінде жақсылықтың сәулесі ойнап,
Әнекей жаппай қимыл ауыл, қала.
Ұлы екпін, күшті екпін өне берсін,
Жаңалық ең далаға ене берсін!
Не қилы бөгеттерді жолдан сырып,
Біздің көз табыстарды көре берсін!