Қазақша өлең: Әбділда Тәжібаев ("Правдаға")

Мен бала едім тұңғыш сені көргенде,
Тұңғыш рет тіліңді ұға білгенде.
Сен, қаралы көз жасыңмен естірттің
Әкем менің - ұлы Ленин өлгенде.
Естірттің сен, егілгенше жылаппын,
Есіркедің, өз балаңдай жұбаттың.
Үйреттің сен, ұлы көсем өсиетін,
Көкірегіме кұйдың бәрін куаттың.
Жүрегіме жалын қостың лебіңмен,
Жасқанбайтын еттің бейнет, елімнен.
Келем еркін иесіндей әлемнің
Алған сенен ерлікпенен, сеніммен.
Келем еркін айтып жырын елімнің,
Айтып жырын: өзім туған жерімнің
Сүйем сенше барлық асыл қасиетін
Жібектей жер, көп жұлдызды кегімнің.
Я мүдіріп, қалсам яки сүрініп,
Аяғыма әлденелер ілініп.
Ұрсасың да, қолтығымнан сүйейсің
Жатқызбасқа жат көзінде жығылып.
Ризамын мен, қамқоршымсың қашан да,
Міндеттімін, дәл езіңше жасауға.
Бар ұрпағың жаңа дүние жетектеп
Ғасырларға жаршы бола бас алға!