Қазақша өлең: Ақтан Керейұлы (Орынбор, үйшік - күз базар)

Орынбор, үйшік – күз базар
Төрт жүздей кісі бірігіп,
Мәжіліс отыр құрылып.
Мен – жүлделі жүйрікпін
Бөгелмейтін кідіріп.
Қайнарлы бұлақ, өзенмін,
Емеспін таңқы құрылық.
Тұяғым желді тұлпармын
Топтан озған ұрынып.
Қызғалдақтың күніндей
Баянсыз екен тірілік.
Артық-кемді сөйледік,
Жырменен көңіл делбедік,
Бір күн келер Алладан
Мәлекелі мауыт бұйырық.
Көп назары – бір назар,
Көп ажарын сындырып,
Кейбіреулер бұлданар,
Өнерін бұлдап тұлданар.
Айта қалса аңырып,
Сөз таба алмай қиналар.
Жорға тілім жылмиып,
Айтқан сайын сырланар.
Дүния, сенің жүзіңнен,
Мезгіл бітсе, кім қалар?!
Адамзаттың баласы
Өлшеулі өмір шамасы,
Міне, сөздің тазасы.
Малдың сыртта аласы,
Адамның іште қарасы.
Алла болса панасы,
Ешкімнің болмас шамасы.
Ей, жігіттер, жігіттер,
Асылыңды айтайын:
Атаның белде суысың,
Ананың белде шуысың.
Ғұмила болып біткен соң,
Тоғыз ай, он күн туысың.
Жадыңа тұт, жамағат,
Жалған деме, мұным шын.
Емшек сүтін ас біліп,
Басқа адамды жат біліп,
Жыл – он екі ай болғанда,
Есейіп жейсің тамақты.
Күннен күнге ұлғайып,
Суретің болар мазатлы.
Атаң менен анаңа
Оны – мұны сөйлейсің,
Сөйтіп көңіл делбейсің.
Тоғыз, онға келген сон,
Түрдің бәрін ойлайсың,
Иманыңды қорғайсың.
Нәпсің теріс бастаса,
Бұйқыт жатқан шайтанды
Жолдас бол деп қозғайсың.
Күнәлі құлдар дүнияның
Мән-пақатын көздейді.
Пайда менен залалды
Тіршілікте сезбейді.
Не салса да бір Алла,
Көтерерміз төзіммен.
Қара сақалды әкеңді,
Қара шашты шешеңді
Көрерсің әлі көзіңмен.
Қиялыңа келгенді
Айта алмайсың қорғалап,
Именіп өз сөзіңнен.
Қашар жерің болмайды
Кәрілік деген көрімнен.
Алпыс-жетпіс асқан соң,
Ілгері қадам басқан соң,
Желмаядай астыңа
Жүрдек көлік таппайсың.
Келінің мен балаңды
Күнің үшін мақтайсың...