Қазақша өлең: Фариза Оңғарсынова (Анамен қоштасу)

Анажан, егілме сен, елжіреме,
жас құсың қанат қақты енді міне.
Аттасам алыстағы қиырларға,
жүр екен әлде неғып деп жүдеме.
Мен болып қуанышың, жанған бағың,
жүресің жоқтай саған жалғанда мұң.
Қарағым қашан жігіт болады деп,
өзгенің ұлын көріп армандадың.
Сездірмей өтеді екен жыл ағысын,
талдырмаш жігіт болды бұла мүсін.
Еленбей самайда шық, отырасың
жанардың жайып салып қуанышын.
Сүймедің, жылап келсем жаттан ығып,
айтпадың жақсы бол деп ақтарылып.
Бірақ мен сенің барлық жан-күйіңді
өстім ғой жанарыңнан жаттап ұғып.
Тау асып шапқылаған бұлақтардай,
мені арман шақырады жырақ, шалғай.
Сен мені күліп тұрып шығарып сал,
күйзеліп өз-өзіңнен, жылап қалмай.
Болса деп бір азамат ақтар үміт,
тырыстың өсіруге ел мақтаны ғып.
"Ұлдары жасық болса, қыр анасы
намыстан алады, - деуші ең, - жақтан ұрып".
Туғанда мынау жастық шақтар күліп,
құнысып бишарадай жатпан бұғып.
Өмірдің шатқалына жеке тарттым,
қатерден өзің күткен сақтар да үміт.
Жаныма сеніміңді серік қыл да,
сал мені жабырқамай аттандырып!