Қазақша өлең: Бағашар Тұрсынбайұлы (Түнгі қала)

Тынып тұрған нән шаһардың көшесі
Ауық ауық көліктермен күрсінер.
Бағанадан саулап тұрған сәулемен
Жүрегіме санамдағы жыр сіңер.

Айғай шудан зәулім үйлер тыншиды,
Төбесіне жұлдыздарды тізіп ап.
Бағдаршамдар сандырақтап санайды
Өкінішті.
Көре алмайсыз сіз бірақ.

Көктем келді. Қуанышты бар ғалам
Қыс та кеткен, өткен және жылап күз.
Даңғылдарда жылтылдайды жарықтар
Жылпылдаған пенделердей тұрақсыз.

Алматының кең көшесі тым тырыс
Көрсеткендей нәпсісінің тоқтығын.
Аңғал саңғал баһадүрдей наркескен
Алшаң басар ақындарым жоқ бүгін.

Ғасырымыз тұрсадағы сенсорлап,
Бір арманды айтайыншы дегенмен.
Шіркін, осы түнгі қала үстіне
Алты құлаш ақбоз мініп келер ме ем...

Кісінеген ақбозымның даусынан
Күллі тұрғын оянар ма ед дүрлігіп.
Сосын маған ұяң жүзді сұлулар
Тұрар ма еді ай астынан бір күліп.

Қас бабамдай
Ай жүзінен нұр тамған,
Бір арудың иіндігін аудырып.
Жыр сыйлар ем сол Шираздық шайырдай
Шатырыма кәнизак қып алдырып.

Ғазиз көркі тербеп басқа әуенмен
Жанарына жарығымды сыйдырып.
Өз төрімде жатар ме едім тек қана
Шырыны мен шәрбатынан құйдырып.

Адамдар ай, бауырларым құбылған
Ұлып, үріп жүрміз тағы мияулап.
Баба тұрқы оралмайды, назым ғой
Отырғаным сол күндерді қиялдап.