Қазақша өлең: Бауыржан Қарағызұлы (Бейуақыт)

Батыста күрсініп күрең Күн,
Бақшада торықты торы күз.
Аспаным, о, неге түнердің???
Жай ғана елеспіз бәріміз.
Айтылмай қалды ма жан сырың?!
Мұнарлы, мұңлы мекенім.
Мен бүгін қоңыр көз тамшымын,
Иә, ертең буланып кетемін.
Аялда, аяулым, өтінем...
Жаныңды жаныммен сезініп,
Ойыңды ойыммен көрейін.
Болмаса, бүлкілдеп көмейім,
Тізерлеп отырып түнімен,
Дұға оқып берейін...
Сөйлеші, жаңбырдың тілімен.
Сен жаққа қарайлап жүреді,
Құдайға сыйынып жүрегім.
Кәусарға зарыққан үнемі,
Түз мінез, таулардың ұлы едім...
...Күллі әлем және сен. Күрең Күн.
Бақшада торыққан торы күз...
Уақытқа жұтылған жұлдыздай,
Қайда ағып барамыз бәріміз???