Қазақша өлең: Сырбай Мәуленов (163 атқыштар полкі)

Құшағында жанып жатқан орманның,
Жаралы боп жарты жолда мен қалдым.
Бұлт астынан сығылайды күміс күн
Бейнесіндей төсімдегі медальдың.
Қорғаныста көңілдері жабығып,
Шабуылды күткен аңсап сағынып,
Қайран достар, қайда кетіп қалдыңдар.
Сан жорықта бірге жүрген сабылып.
Сеңді бұзып, атып жатыр жел күреп,
Күркіреген күн емес ол зеңбірек.
Оқ тессе де барады тік жығылмай
Қызыл тулар шашақтары желбіреп.
Сапер жол сап миналардың ішінен,
Байланысшы сымды жалғап тісімен.
Батареялар от шашады бұрқанып,
Күй айналып түсетіндей күшінен.
Қапта, топан, селебе, сел, қарқындап,
Тұншықтырып, үйір жауды алқымға ап,
Көтерілсін шырақ болып боранда
Винтовканың найзалары жарқылдап.
Күркіре ауыр зеңбірегі Балтықтың,
Жұлдыздарын салют етсін сарқып түн.
Смольныйдың тұрсын туы бүркелмей,
Ленинградта тұрсын ашық шалқып күн.
Жаралымын, менде ұйқы жоқ бұл түні,
Сытырлаған сыртта жаңбыр сіркірі,
Шабуылға шақырады қайтадан,
Катюшаның күндей күшті күркірі.