Қазақша өлең: Мүбәрәк Жаманбалинов (Торғайлар)

Қыс ортасы. Қар қалың.
Кей күні боран ақырып,
Түк көрсетпес, кей күні
Ақша қарын сапырып.
Жүні үрпиген торғайлар
Бүрісіп үн шығармай,
Қораларға тығылды,
Далаға еркін шыға алмай.
Ұйықтап тұрсақ бір күні
Боран, жел жоқ тып-тынық,
Тамшы ақты, қар еріп,
Жадырап тұр күн күліп.
У-шу болды торғайлар:
Келді – деп көктем тағы да.
Ұшып-қонып топталып
Шыйқылдасты жабыла.
Тұрғандай-ақ қыс естіп,
Қарды қайта қатырды.
Ішін тартып ақ боран
Жатыңдар, деп ақырды.
– Бізде жоқ қой календарь,
Деп екініп, қарасып,
Жүні үрпиген торғайлар
Жым-жырт болды, тарасып.