Қазақша өлең: Сағыныш Намазшамова (Ұлыма)

Мектепті, балам, дәріпте,
Білімнің кілті - әліппе.
Ұстазың саған үйретер
Құдірет барын әріпте.
Қуантып бүгін анаңды,
Қолыңа алдың қаламды.
Балалық шексіз қиялмен
Бейнелеп бердің ғаламды.
Оқушы болдың, қарт ана
мінгізбейді енді арқаға.
Тізесінде емес атаңның,
Отырсың бүгін партада.
Алтын күн төгіп шуағын,
Алтыға келдің, ұланым,
Шығарып салып мектепке,
Алдыңнан күтіп тұрамын.


Жадымда әлі.
Ол кезде жаз болатын,
жаз болатын жер-дүние назданатын.
Көкірегіме бақыт кеп құйылатын,
Аспан сілкіп жіберсе боз қанатын.
Жазға деген жанымның құштары анық,
Ай сыланып, жүретін құс таранып.
Төбемнен қалқып түссе қауырсындар,
Мен Сізге хат жазар ем ұстап алып.
Жүрегіме Сіз еккен ақ гүл өсіп,
бас айналып жүрер ем, бақты кешіп,
Есіңде ме,
таңда да, бесінде де,
Тұрар еді жанымнан жастық есіп.
Ескі жылдан есіме бір жетті елес,
Гүлге оранған қалада гүлдесте-кеш.
... Мені мәңгі сүюге, аялауға,
Сағынуға ешкім де міндетті емес.


Апыл-ғұпыл асықтырып алға күн,
Қызыл-жасыл түске бояп арманын
Екеумізді шақырады ертегі -
Кемпірқосақ қақпасының ар жағы.
Жо-жоқ, маған керек емес ертегі,
Сенем десе, сене берсін ел тегі.
Өткенімен өкіндіріп, өксітіп
Сүйем мынау өмір дейтін өлкені.
Ертегі әлем, еліктірме, шақырма,
(Бұл мүмкіндік біздер үшін ақырғы, ә?)
Біздің арман дүниеге келе алмай
Бебеулейді тәні бедеу жатырда.
Е, қайтеміз, біз көрмеген құқай ма?
Басымызға қашан бақыт құтайған?!
... Тоқтамады кісі толы автобус
Келесісін күт, айнам!


Мұңым емес шығар, бәлкім, бір менің –
Төгіп-шаштық шіліңгірін шілденің.
Құс жолымен қайтып бара жатыр ма
Қарашықтан қаз боп ұшқан күндерім.
Қалай оның бірі қалып, бірі ұшпақ?!
Көкжиекке көзің тікші дұрыстап.
Қадіріне жете алмаған көктемнің
Қабіріне барам енді гүл ұстап.
Ештеңені еншілемен ендіктен,
Есімімді әйгілемен ерлікпен.
Сырқатымды сыр ғып бүгіп қашқанмен,
Маған қарай ентелейді ем біткен.
Жан-жүйкемнің тазартам деп тозаңын,
Маған келіп таңады күз өз әнін.
Қайран болар ма екен дейтін үмітпен
Қаймана әннің қайырмасын созамын.
Құлағыма сарыны кеп бақсының,
Жайраң қағып жетелейді жас күнім.
Көрінейін демеп едім көмескі,
Бөрідейін білдірмейтін аштығын.
Мұңым емес шығар, бәлкім, бір менің –
Сүйген ерін... күйген ауыз... үрледім.