Қазақша өлең: Назгүл Бердіқожа (Арал әке)

Толқындары бір кезде есікті өпті
Үйден шыға жүруші ек кешіп көкті.
Аяқасты қадірін кетірген соң,
Арал әкем алысқа көшіп кетті.
Көшіп кетті....бір өксік жүрек керней,
Шөгіп қалды кемелер үлектердей
Әкемді іздеп боздаған дауысымнан,
Арктика мұздағы дір еткендей
Өңешінен тарылған өлі маңай,
Өңін қашан ашады төгіп арай.
Құлан мінез Көк Арал қашады әрі,
Көк ат мініп қусам ба бері қарай.
Шалқары едің шаттықтың несіптің де,
Шалғайыңа сүрініп кешіктің не?
Жар жағалай жүгірген жалғыз қыздың,
Жан дауысын жан әке есіттің бе?!
Ғасыр дерті жанымды меңдей жеңді,
Деп жүруші ем кеткенім келмейді енді.
Атланттар секілді күміс киген,
Ақ толқындар алдымнан көлбей берді.
Бір сағыныш кеудемді қалды жаншып
Кемелер жүр жағада қалғығансып.
Арал-әкем артынып келе жатыр
Атын ұстап ағайын алдынан шық