Қазақша өлең: Тыныштықбек Әбдікәкімұлы (Аққала)

Боран бар-тын,... бораудан ол жалықты.
Аяз да жоқ, қылпыған зарлауық тіл.
Өрнегінен тылсымның шашу шашып,
бүгін қайта жарықтық қар жауып тұр.

Айбөшім-ау, тәп-тәтті жүзімдей қыз!...
Екеуара аққала мүсіндейміз.
Мүсіндейміз... көрші үйдің жүгермегі
біз кеткен соң бұзарын түсінбейміз.

Дегенмен де, көңілге бұл күн - емші.
Бас мүсінші - үш жаста, дипломсыз.
"Таяқшамен дуалап" аққаласын,
сыбырлап жүр!
Бола ма сиқыр онсыз?!

Қошемет те жоқ емес қарқылдаған.
Балақайдың сыйы осы, бәлкім, маған:
аққаланың көзін-ай, - көгілдір мұз,
тынысындай перінің, жалтылдаған!

Танауы да - сүңгі-мұз - құлағы да.
Жүрегімен толғанар, сірә, бұ да?
Ең болмаса, бір күнге тұрсыншы аман,
қорғай көр, я, Құда!..

Е-ее-й...
Өте берер уақыт оқтай ағып.
Өкінішсіз бала кез жоқ баяғы...
Жан бітетін секілді аққалаға,
түрте қалса Қыдырдың көк таяғы.
Қасымдағы періштем пыс-пыс етіп:
- Ата, ол ... тоңып қалмай ма?!.. - деп қояды.