Қазақша өлең: Нұрболат Жолдасбек (Шолпан)

(Құл а-уузу бираббиль фаляқ.)
Мен кім едім? Кіммін мен? Білесің бе?
Әлде кіммін ақ орам пірі өсірген.
Раббысына ақ таңның сиынамын,
Жігер болмай жатқаннан күресуге.

Қауыс түні артпайды мұңын дәуір,
Қара қырдың естімей ыңылдауын.
Масайған бақша ішінде боп – боз тұман
Жерді иіскеп келеді,дуылдауы
Бітейді ойды құлақтың шыңылдауын.
Күн суытса қазақта шылымды ауыл.
Боп – боз тұман сақалдай біте шыққан
Жел келсе ғой иектен қыруға оны.
Итке ғана бұйырған үру бағы,
Үсеновтың кешегі жырындағы.
Менен биік аппақ ай жарын іздеп
Өлең жазған ақындай қырымдағы.

Білесің бе кіммін мен? Кім едім мен?
Елді қорғар батырмын білегіммен.
Сардарларды жерлеген күрегімнен
Тамған қаны қап қойған сүйегімде
Өмір кітап секілді,оқып бітсең
Қызықсыз боп қалатын.
Сүйемін мен!
Гүл өңірді сезім бар иісінде,
Бұл өмірді,жұптардың сүйісінде.
Жігерімді жұтылған жанарыңда,
Жүрегімді кеңдіктің үйі сыңды.
Сүйемін мен шалдарды,аспанды да,
Ұлылықты сеземін тастан мына.
Иығында таты бар өткенімнің
Жастарды да сүйемін асқарды да.

Сүйемін мен ақ өзен,құрлықтарды,
Құрлықтарды қартайған кім құтқарды?
Білесің бе кіммін мен? Кім едім мен?
Зардабымын кешегі сұмдықтардың,
Періштесі едім мен құрлықтардың...

Ерініңнен сүйемін жиі жаным,
Менен,қалқа,бабалар биік әлі.
Күнаһары қап – қара түндердің кіл
Раббысына ақ таңның сыйынады.