Қазақша өлең: Асқар Тоқмағамбетов (Ақпарға семірген атжалмандар)

Қыстың суығында,
Үйдің ығында
Қызыл қасқа баспақ тұр еді,
Жүре алмай ақсап тұр еді.
Оған атжалман кез болды,
Жай-жағдай сөз болды.

— Қолбыраған кәнің ғана қалыпты,
Анығын айтқанда өлу ғана қалыпты.
— Оның рас, — деді баспақ,
Аяқ болса ақсақ,
Жатқан жер сыз болды,
Басқан жер мұз болды.
Жем мен шөп те болмады
Күзгі күдеден түк те қалмады.

— Біз, — деп қойды атжалман, —
(Белгілі ғой мақтанған)
Ішіп-жеу жағынан оңды,
"Құдайға шүкір " қонды.
Ініміз толған ақпар,
Анығын айтқанда бір-екі қап бар.
Не бір майлы қағаз бар,
Жатып жеуге жайлы қағаздар.
Онда: қазы мен қартаның,
Құрт пен малтаның
Нелер тәтті шараптың,
Нелер дәмді тамақтың,
Бәрінің де жұғыны бар,
Шампанның да тығыны бар...
Сондағы жазылған ақпар бойынша,
Менің ойымша:
Күде - күде мая,
Жүгері пая,
Сүрленген шөп те болуы керек.
Таусылмас көп те болуы керек.

— Ол өтірік ақпар,
Түгі жоқ мақтар,
Шөбі де сояу...
Ол да көз бояу...
Дей бергенде, мыртық
Бір аяғын сылтып,
Шыға беріп жығылды.
Атжалман қуысқа тығылды.
— Бүгін де мас екен.
— Ферма бастығы осы екен...

Сөз сонымен бітті,
Тышқан ініне зытты,
Баспақ бастығын күтті,
Ол тұрар емес тіпті.
Тұмсығы топыраққа тіреліпті,
Анығын айтқанда: "тірі өліпті".

Осындай ақпармен семіргендер,
Ақпарды атжалманша кеміргендер,
Айтарлықтай көп те емес.