Қазақша өлең: Жұбан Молдағалиев (Өлкем жайлы ойласам)

Жем қайда, Жайық қайда, Сағыз қайда?
Ескі өлең еске түсті бағызда ойға.
Ашылып үрпілері, әне өзендер,
Далаға дән тасқынын ағызған ба?
Тіл білсе толғар еді тұмса Нарын -
Куәсі газ түздердің, құм сонардың.
Қысы жұт, жазы жалақ жылдар өтті,
Тартпады тауқыметін кім солардың?
Шөлдетті Исатай мен Махамбетті,
Құмар боп құмаршыққа атам да өтті.
Күй қылып кісен үнін Құрманғазы,
Қарғаған топан дертті, жапанда орны...
Осындай сыр шертеміз баламызға,
«Төркіндеп» туған жерге барамыз да. -
Білмеймін, сене ме олар, сенбей ме не,
Ұқсайды бәрі ертегі, бәрі аңызға.
Сақтайды есте сәби көз көргенін,
Ұқпас та қай жер қалай өзгергенін.
Бүгінше «әзір асқа тік қасық» ол,
Ертең-ақ егесе де ез бермегін.
Ол үшін бәрі дайын - жатыр алда,
Жер алда, даяшы алда, батыр алда.
Сол үшін мыңғырған мал қаймақ-майы,
Балық та сол үшін жүр Атырауда.
Көріп ол думан өмір паң даланы,
Күледі, қызығады, таң қалады.
Ішінде бойшаң егін адасады,
Шарлайды түзде туған сән қаланы.
Есінде қалады Ембі суреттері,
Шалқыған каналдардын сулы өткелі.
Күйіндей Құрекеннің күмбірлейді
Толқыған Ақ Жайықтың ну көктемі...
Қазақтың осындай бір байтақ елі
Жыр болып көз алдыма қайта келді.
«Еңку-еңку жер шалған ердің ісі
Тынды» деп Махамбет те айтар еді.
Бүгінде өлкесінің өзі өлең,
Батырдай ерлік ерен, сөзі берен.
Танисың тағы да бір кереметін.
Қарасаң егіншінің көзіменен.
Жем қандай, Жайық қандай, Сағыз қандай!
Нағыз бай - маңыз қандай, аңыз қандай!
Толқыннан түлеп өсіп
Шығанақтар
Дауылдап дән тасқынын ағызғандай.
Өлеңім - өрендерің, өркендерің,
Жаңарған жомарт жерің, көркем көлім.
Даламның даңқындай боп тұршы биік.
Қадірлі, қасиетті өлкем менің!