Өлең: Жұмағали Саин (Аттанайық майданға)

Телегей-теңіз қан майдан,
Тебіренді қыз бен ұл,
Зеңбіректер аңырады,
Тітіренді ой мен қыр.
Мен де аттандым жорыққа,
Ыр жүрейік кел, достар.
Жау алғанда жағадан,
Жарақтанбай кім тұрар.
Арқыра тұлпар аттарым,
Ауыздығың қаршылдап,
Аттанайық майданға
Қызыл жабу жамшылап.
Тебінгімнен тер ақсын,
Теңселсе сонда теңбіл көк,
Қанжығамнан қан ақсын,
Қатарласа қусын оқ.
Қажыма сонда, жануар,
Қабағымды мен шытпа,
Қарайлама артыма,
Шүберекте шыбын жан.
Күркіреп жаңбыр орнына
Оқ жауса да аспаннан,
Кескілермін дұшпанды,
Қылыш түспес қолымнан.
Аттанайық, достарым,
Қару-жарақ тағынып,
Кімді намыс кернемес,
Жау тұрғанда қағынып,
Тұлпарлардың жібектей
Кекілдері таралсын,
Маңдайына меруерттен
Қызыл жұлдыз қадалсын.
1941 жыл, июнь.
Есіңе ал мені, есіңе ал
Дауылды күнде бұрқанған,
Жаны бір сұлу сүйген жар,
Табармын деме жиһаннан.