Өлең: Қазақ халқының жоқтау жыры (Қазақ ауыз әдебиеті)

Пісімілдә сөздің өрнегі
Пәнденің рас өлмегі.
Бұл дүниеде тұру жоқ
Ажалға адам көнбегі.
Құдайдың салған ақ ісін
Дін мұсылман көрмегі.
Мекендеген өзенді
Қоңыр қазсың көлдегі.
Қолыңнан ұшқан ақ сұңқар
Енді бір болмас келмегі.
Көп әнбия көңілді
Дүнияға бөлмегі.
Құдай досты Мұхамбет
Басқаменен тең бе еді.
Ақ ісіне Алланың
Қарсылық ету жөн бе еді..
Піссімілла сөздің пірі екен,
Ең асылы нұр екен.
Қыймылдаған тірі жан
Бір құдайдың құлы екен.
Өзге жанның бәрі өлген,
Төрт пайғамбар тірі екен.
Риза болған құлына
Бұйырған ісі бұл екен.
Ғарыш гүрсі жермен көк,
Айменен күн жұп екен.
Желді жұпар соққызып,
Тазалыққа су екен.
Ағуза тартсаң сабақтан,
Үмітің болса сауаптан.
Піссіміласыз татпайды,
Білген адам шараптан.
Неше алуан кітап бар,
Бір ғаламмен таратқан.
Алты мыңда алты жүз
Алпыс алты аяттан.
Адам ата, Хауа-ана
Құдайым абзал жаратқан.
Жұмақтан жерге түсіріп
Әзәзіл төмен қаратқан.
Қырық жылғы өмірін
Қайыры менен санатқан.
Алатаудың көркіне
Төсінен аққан бұлағы.
Ағын судың көркіне
Жайқалып біткен құрағы.
Ор киіктің көркіне
Соңынан ерген лағы.
Сұңқарды сұлу көрсеткен
Қанатының қияғы.
Тұлпар жүйрік болмағы
Құрыштай құйма тұяғы.
Қолыңда перзент болмаса,
Ердің болмас сияғы.
Бала деген жігіттің
Қойнының жанған шырағы.
Баласы жоқ адамның
Саңырау болар құлағы.
Артыңда қалса бір мұра,
Жалғанның барма тұрағы.
Ғайыптың құсы аттанса,
Сыйратта болмас сұрағы.
Жердің сәні не дейсің,
Асқаралы белден соң.
Сайрандай сағым орнаған
Меңіреу дала шөлден соң.
Үйрек ұшып қаз қонған
Шағалалы көлден соң.
Ердің сәніне не дейсің,
Туып өскен елден соң.
Әйелдің күні не дейсің,
Құдай қосқан ерден соң.
Өмір қызық болмайды
Өзі қатар теңнен соң,
Сары алтын болса саналмас,
Бір-біріне сенген соң.
Дәулеттің түрі сол болар,
Араңа бала берген соң.
Еріне әйел еркелер,
Ақ сүтін бөбек емген соң.
Аманы жақсы бәрінен
Дүниеге келген соң.
Көңіл топырақ суыйды,
Жарығың жанған сөнген соң.
Ақ ісіне Алланың,
Амалсыз пенде көнген соң.
Көнбеске бар ма шараңыз,
Өз қолыңнан көмген соң?!