Өлең: Кеңгірбайды жоқтау (Қазақ ауыз әдебиеті)

Алты атасы бай өткен,
Алты атанға жүк артқан.
Жеті атасы бай өткен,
Жеті атанға жүк артқан.
Үйде сұңқар түлеткен,
Қияда сұңқар тілеткен.
Алтайы қызыл түлкі алған,
Қиядан барып теке атқан.
Баршаны бөздей жырттырған,
Жібекті жүндей түттірген.
Қонақ келсе, «қон» деген,
Қой семізін «сой» деген.
Тойға қазан астырған,
Жақсылыққа көзін жеткізген.
Шылаушын салып ат мінген,
Шыңыраудан алып су ішкен.
Шынжырлы қауға тарттырған,
Қайыңнан астау шаптырған.
Қаптатып жылқы жаптырған,
Айдалаға айдатқан,
Тұлымдыға байлатқан.
Мұңғұлдан жылқы қудырған,
Құлынын жолда тудырған.
Жамбасынан отырған,
Бес теке паршадан тон киген.
Жеті рудан қол жиған,
Әуелі Құдай қалаған,
Асылы нұрдан жаралған,
Ақ сұңқардай түлеген.
Тояты әбден қанған соң,
Алыстан дұшпан аттанса,
Қарт бурадай жараған.
Барғанда төре таныған,
Қайтқанда қара қамаған.
Қарасы мен төресі
Қамап ақыл сұраған.
Айдының Алатаудай бар еді,
Қайратың Қаратаудай бар еді.
Қарыппенен қасырға
Сауып тұрған бие еді.
Жетім менен жесірдің
Айттырмай мұңын біледі.
Толарсақтан саз келсе,
Қажымай оған күледі.
Қабырғадан қан келсе,
Қажымай оған күледі.
Арғын, найман—Орта жүз,
Қылыш жанай жүреді.
Суытып қойған тұлпары
Алпыс басты ақ орда,
Ақ сұңқар үйде тұрғанда,
Күні де, түні де базарым.
Алладан қайтты назарым,
Бетімнен кетті ажарым.
Хан иеміз кеткенде,
Бір күнде кетті базарым.
Жаздыгүні болғанда,
Күннің көзі байланған,
Ақ сұңқар ұшып ұядан.