Өлең: Жарын жоқтау (Қазақ ауыз әдебиеті)

Мінгенде атым кер шұбар,
Тебінген сайын тер шығар.
Тең тұсың сенің келгенде,
Теңселіп үйден кім шығар.
Үйге бір жапқан туырлық,
Заманым кетті қуырылып.
Құрбың сенің келгенде,
Кім шығар үйден суырылып.
Үйге бір салған уықпын,
Әр пәлеге жуықпын.
Айналайын, Құдай-ау,
Сәтсіз де күні туыппын.
Үй артында сырығым,
Ұстаған жерде сынуын.
Жолаушылап кеткенде,
Құдай салды-ау құрығын.
Тұскиіз басы шым кесте,
Шым кесте емес, мың кесте.
Артыңда қалған балаң да,
Жете алмай кетті-ау он беске.
Бал қайнаттым бақырға,
Ат байлаттым ақырға.
Жалғанда көрген балалар,
Жетпей де қалды-ау, ақылға.
Мінгенде атым қара кер,
Ақырын-қатты соғар жел.
Көрейін деген қызығын,
Көрсетпей алды-ау қара жер.
Үйіңнің ішін өрт алды,
Көкірек басын шер шалды.
Жетейін деген арманға,
Жеткізбей ажал ерте алды.
Мінгенде атым сары кер,
Іздедім көп дәрігер.
Іздесем де дәрігер,
Болмады шипа дәріден.
Әуеден ұшқан торғайым,
Балапанын қорғайын.
Зарлы боп туған мен байқұс,
Маңдайымда сор қалың.
Қайыңнан болды күрегім,
Қайғылы болды-ау жүрегім.
Қиямет-қайым болғанда,
Қосылар ма екен сүйегім.