Өлең: Сәдуақасты қызы Зейнелдің жоқтауы (Қазақ ауыз әдебиеті)

Дүние жалған келмес-ай,
Алғанды қинап бермес-ай.
Елім деп жүрген әкем-ай,
Өзіңдей ешкім болмас-ай.
Үстіне киген көрмесі-ай,
Құрып та қалсын тұрмыс-ай.
Шақпаған шыбын етінен
Талайды тамның бүргесі-ай.
Шақырту келді қағазы,
Оқылмай қалды намазы.
Елден бе асып аты әлем
Айтылмай кетті азаны.
Әуелі құдай оңдасын,
Халқының асыл жолдасын!
Арманы кетті бойында
Көре алмай екі жолдасым!
Тірі бір кетті басыңда,
Он бесті бағлан жасыңда.
Шәйіт боп дүние салғаны-ай,
Жаннаттың гауһар тасындай.
Пайғамбар сахаба қолдашы!
Жаннаттан орын оңдашы!
Шәйіт болған әкенің
Иманы болғай жолдасы!
Халқының беріп батасы,
Жаудан болды-ау қазасы.
Елім деп жүрген есілдің
Ашық еді-ау санасы.
Сарқылды елдің көз жасы,
Болмады ешбір шарасы.
Қандықол жендет Шың Дубан
Әкемнің сенде жаласы.
Оқ атып екі Дубанға,
Басың қалды-ай тұманға.
Көре алмай, әке, мүрдеңді
Селдеттік жасты орманға.
Халықтың ашпаққа санасын,
Оқыттың қазақ баласын.
Оятар деп ұйқыдан
Еліңнің байтақ даласын.
Озып шыққан жарыстан,
Түскен жара атыстан.
Өзіңе кімді теңейін,
Жаралы кеткен арыстан!
Зұлым болған Шың Дубан
Қырып елді, қан жуған.
Саған келер бір зауал,
Құтырған бақсы жын болар!
Келе ме деп әуел зарықтым,
Келмеген соң тарықтым.
Әке деген асқар тау.
Сағындым әбден зарықтым.