Өлең: Құдайбергенге айттырған дауыс (Қазақ ауыз әдебиеті)

Енді осы жерден бастайын,
Жәкемнің ақыл үлгісін.
Шығарайын сөзбенен
Көңілімнің кірлісін.
Үлкен аға, кіші іні,
Түсуші еді күнде ісің.
Қоғамының қормалы,
Алыстан болжап білгішім.
Кемімеген кетсе де,
Дұшпанын көрсе, күлгішім.
Ақылменен түзеген
Ағайынның ілгішін.
Қарамапты-ау сол күні
Күнде салған дүрбісін.
Тағы алуын.................
Артында қалған мінгішін.
Осылай ойлап Жәкемнің,
Күйігеді-ау күнде ішім.
Жәкем қандай кісі еді,
Атын білген мақтаған.
Қай мінезі бар еді,
Ағайынға жақпаған.
Санаменен сарғайдым,
Темірдей болдым қақтаған.
Бізге келген бір қырсық,
Көлденең болды-ау аттаған.
Рақымбай болысқа,
Бар еді бір сөз сақтаған.
Табасы қанған кісідей,
Үндемей келді шаппаған.
Атаның ұлы деуші едік
Өзімізге шақтаған.
Рақымбай болмаса,
Кім аман қалар ноқтадан.
Сол секілді көрмедім,
Жалғанда мейірі қатты адам.
Болмаса да қазадан,
Жылаған жұртты ап қалған.
Қайран да менің, Жәкешім!
Жолдастың тұзын ақтаған.
Үйіне қонақ қонса да,
Ұйқысын бұзып, жатпаған.
Не боп кетті заманым,
Сыртымнан дұшпан батпаған!
Жәкем болыс болғанда,
Сұраған жұрты қашпаған.
Атамыздың перісі
Бар еді қызыр бастаған.
Біреудің көңілін ауыртып,
Арасын елдің ашпаған.
Раматы нашардың,
Рақым қылып тастаған...