Өлең: Биссимилләдан бастайын (Қазақ ауыз әдебиеті)

Биссимилләдан бастайын,
Тездете айтып саспайын.
Иманды болғыр, әкежан!
Аузымнан қайтып тастайын.
Есік алды қос арық,
Екеуі де бос арық.
Иманды болғыр, әкежан!
Қалдық қой біз бозарып.
Дүние, шіркін, жалған-ай!
Өте шығар алдап-ай.
Әкешім, сенен айрылып,
Артыңда қалдық зарлап-ай!
Алдым биік, артым жар,
Айналатын жерім тар.
Иманды болғыр, әкежан!
Бір көруге болдым зар.
Әуеден ұшқан аққұтан,
Ойласам жалған бір тұтам.
Әлпештеп баққан, жан әке,
Өзіңді не қып ұмытам!
Арғымақ келер ағылып,
Жібектен арқан тағылып.
Иманды болғыр, әкежан,
Айрылып қалдым не қылып!?
Әуеден ұшқан ақ сұңқар,
Қанатымен жер сызар.
Айналайын, әкежан,
Маңдайымнан кім сипар?!
Ақ өркеш ұрды атылып,
Көк иірім кетті батырып.
Қайтып бір адам болайын,
Қайғымен таңды атырып.
Базардан алған тақтайым,
Сындырмай қайтып сақтайын.
Иманды болғыр, әкежан!
Жыламай қайтып тоқтайын.
Есіктің алды қара су,
Ат өте алмас терең су.
Арманда кетіп, жан әкем,
Болдық-ау бүгін ұлар-шу.
Қара су басы шымды саз,
Қонбай өтпес үйрек-қаз.
Науқаспен тынбай күресіп,
Өтті-ау талай қыс пен жаз.
Есіктің алды тоспа көл,
Тоспа көл бойы соқпақ жол.
Мен жыламай кім жылайды,
Жүрекке толды қайғы-шер?!
Жүк ортасын ояйын,
Жүкаяқты қояйын.
Иманды болғыр, әкежан!
Жыламай қайтып қояйын.
Тау басында кекілік,
Кекілік отыр бекініп.
Жыламайын десем де,
Басыма түсті жетімдік.
Сауыны келсе бозінген,
Ботасын келіп емізген.
Жыламайын десем де,
Әкесі жоқ дегізген.
Үйге салған үзігім,
Қолыма салған жүзігім.
Артыңда қалды бесеуің,
Көре алмадың қызығын.
Мінгенде атым тел шұбар,
Тебінгіден тер шығар.
Алыстан келсем сағынып,
Алдымнан менің кім шығар?!
Қара ат міндім қатырдым,
Қабырға жүнін жапырдым.
Әкең өтті дегенде,
Ұйықтамай таңды атырдым.
Мекені құлан кең жазық,
Құлан еті жол азық.
Иманды болғыр, әкем-ау,
Орының қалды құлазып.
Қайыңнан алған күрегім,
Қайғылы болған жүрегім.
Мен жыламай, кім жылайды?
Әкем еді-ау, тірегім!