Өлең: Биссимиллә деп бастайын (Қазақ ауыз әдебиеті)

Биссимиллә деп бастайын,
Асығыс айтып саспайын.
Кешегі жүрген жәйлы әкем,
Жоқтаусыз қайтып тастайын.
Ажал шіркін жеткенде,
Айрылдық жұртым панадан.
Опасыз сұм қара жер,
Жан біткенді жалмаған.
Дүние салды жәйлі әкем,
Іштен жалын қайнаған.
Халқына арнап өмірін,
Елінің қамын ойлаған.
Баяны жоқ дүние-ай,
Пендесі жоқ өлмейтін.
Аяулы әкем қормалым,
Кеттің-ау, жерге келмейтін.
Шындық сөздің алалы,
Тимеген елге залалы.
Жер орта жасқа келгенде,
Ажалдың жетті-ау, хабары.
Барлығын бәй тіксек те,
Табылмады-ау, амалы.
Әке, сізден айрылып,
Сау көңіл болды жаралы.
Асқар тауым құлады,
Бәйтерегім сұлады.
Жаратқан пенде барлығы,
Ақ өлімге ұнады.
Айналайын, жұртым-ау!
Қайғылы қара күн болды.
Жәйлі әкемнен айрылып,
Жарық дүнием түн болды.
Тағдырға бар не шара?
Көңілім енді кір болды.
Бас иеден айрылып,
Жүрегіме қайғы шер толды.
Жол бастаушым, әкем-ау!
Ақылым енді кім болды.
Ай жарығы батқандай,
Көңілім түнмен бір болды.
Серкесіз қойдай қамалдық,
Бір күнің бізге зар болды.
Жәйлі әкем көшіп пәниден,
Кең дүнием тар болды.
Опасы жоқ дүние-ай,
Кім кетпеген, кім қалып!
Қайғыменен күйзелдік,
Жылауменен күнді алып.
Қамқоршы әке қормалым,
Артыңда зарлап біз қалдық.
Табиғат заңы рақымсыз,
Өтеді заулап ырғалып.
Аңқылдаған ақ көңіл,
Адал едің халқыңа.
Аузын ашқан сұм ажал
Қаратпады-ау артыңа.
Тағдырға жоқ шарамыз,
Иманыңды тілейік.
Сауабы тисін жәйлі, әке!
Оқылсын құран-тәбәрік.