Қазақша өлең: Міржақып Дулатұлы (Сағыну)

Айт шыныңды, көңілім, қайда барасың?
Қаңғырудан қандай пайда табасың?
Тоқталатын келген жоқ па мезгілің?
Дамыл таппай күні-түні шабасың.
Ойнақтайсың, от басасың, тұрмайсың,
Бір басымның текке аласың мазасын.
Білмеймісің, табалайды дұшманың,
Алаңғасар алып жүр деп жазасын.
Басыл енді, күлкі болма, көңілім,
Жүрегімнің шанши берме жарасын.
Дейді көңілім сонда маған мұңайып,
Сарыарқаның сағынамын даласын.
Ең болмаса емін-еркін кезейін,
Есіл, Нұра, Еділ, Жайық саласын.
Бой көтеріп, жүріп сайран етейін
Орал, Алтай, Тянь-Шань тауы арасын.
Қандай күйде жатыр екен көрейін,
Ер қазақтың еркін өскен баласын.
Баяғыдай еркіншілік бар ма екен?
Өз көзімен ерке көңілің қарасын.
Әлде билеп кете ме екен басқалар?
Сезіп қайтсын сорлы досың шамасын.
Хан мен бай, би мен батыр бар ма екен,
Сауық-сайран, ас пен тойы жарасым...
Айғай-қиқу найзамды әпер жауынгер,
Барымташыл мал қуатын рәсім.
Ердің құнын екі ауыз сөз бітіріп,
Тез айырған өтірік пен расын...
Дейді-дағы жылады еңіреп көңілім,
«Қимайсың, - деп, - орыс, ноғай қаласың».
Мен де егілдім, шыдамадым, һәм дедім:
«Ықтиярың, барсаң, жаным, барарсың...»