Өлең: Ілияс Жансүгіров (Мейірбанның өтірігі)

Жағалай Құрөзекті ауылым қонды,
Үй тігіп, жүк жиғанша ымырт болды.
Білге қара асынып аң іздедім,
Үйде нағып отырсың, Мекен сорлы.
Жағалай Құрөзекті шыға салдым,
Таңға жақын бір елік атып алдым.
Бүйрек майын шыжғыртып ішіп алдым,
Таң қыланда мызғымға жатып қалдым.
Нанбаңыз айтқаныма болса жалған,
Сауданың сөзі емес сатып алған.
Күн шығарда оянып дөңге шықсам,
Қияда бір бүркіт тұр ұя салған.
Қайта ойға, қуандым да, түсе қалдым,
Ұзынша бір құрықша кесіп алдым.
Желмей, жортпай қиядан құсты алуға,
Басына балапанның тұзақ салдым.
Балапан да бұлқынды асаудайын,
Тартынғанды тарпаңдап баса алмаймын.
Тас құлатып, тау бұзып торлағанда,
Бақайын баса сүзді бас маңдайым.
Қойымды қоңыр ақсақ айтып сойдым,
Ши қоршап балапанды қойып қойдым.
Шығармай шып-шырғасын түгел асып,
Бүркітке арқа-мойын жемге қойдым.
Сынаттым Байтоғашқа келген күні,
Бар екен әр жерінде белгі жүні.
Бұл менің шұбарыма ұқсайды екен,
Жабысты маған бер деп күні-түні.
Ертеңіне ап шығып аңға салдым,
Салған күні үш қасқыр, бес түлкі алдым.
Келесі күні он қасқыр, он қарсақ ап,
Шаршаған соң, тау асып жатып қалдым.
Түсімде түлкі алғаным есімде бар,
Түлкіме етік алыппын өкшесі бар.
Таң атқан соң жорыттым үлкендерге,
Бір жақсы ат мінесің деді жорушылар.
Әркім-ақ бұл бүркітке қолқа салды,
Он екі ай ұдайы салдым жануарды.
Бір саятта шіркінге көз өтті ме,
Қолға оралмай, тас болып қатып қалды