Өлең: Ілияс Жансүгіров (Алатау)

Алатау, басың бәтес, баурың торқа.
Туың ба, тұманың ба басың қалқа.
Бала едім баурында өскен суыңды ішіп,
Жерсітпес сен тұрғанда Сыр мен Арқа.
Сен неге мелшиесің күнге қарап,
Серуенге шықпайсың ба бойың тарап.
Өскен ел, біткен шөбін, жүрген аңың
Мәз болсын, масайрасын тамашалап.
Еркінде тас бұлағың лөкілдесін,
Аң қорқып адамыңнан бекінбесін.
Құса боп кейде долдан, кейде ашулан,
Нөсерің көк жарылған нөпірлесін.
Дауылың ышқынсыншы тұманды айдап,
Қалмасын жалғыз бұлт - көкте қаймақ.
Сұрапыл сорын өрсін, талқандасын,
Кім екен сол боранды қойған байлап.
Тіл бітсін қара тасқа, жүрегі исін,
Ұшығы ұлы желдің жылы тисін.
Елжіреп жар жүрегі махаббаттың,
Қайыңды құшағына ап ыстық сүйсін.
Мен сонда көріп тұрып сол суретті,
Мастанған махаббатпен жер мен көкті,
Жылаған мұны күтіп жылдар, айлар,
Дер едім жұмсақ жүрек сертке жетті!

* * *
Демеймін, төгілейін, ағылайын,
Батқан соң күңіренем жанға уайым.
Ұстайды жүректі алған суық безгек,
Десем де сағым қуып неғылайын.
У ма екен өмір деген, азап па екен?
Өзгеге осылай деу ғажап па екен?
Тас туған - ешбір қандай сезімі жоқ
Өскенге осы толғау мазақ па екен?
Қош енді жынды қылған қан жүрегім,
Таппадым талпынсам да жан тілегін.
Аямай әл - шамама қарамастан,
Сенікі де рақымсыздық деп білемін.
Әуре аяқ аттап өтті талай ізді,
Албырт қол істеп кетті талай істі.

* * *
Көгілжім жердің кенерін
Күн күйігіп шөккенде,
Күңгірттеп тұман даланы
Көлеңкесін төккенде.
Қу жүрек сонда сезеді
Махаббатты, мәңгіні.
Адасқан көңіл кезеді
Арттағыны, әлгіні.
Сезсін, кезсін, не пайда?
Кеп тұр таяу мазарға.
Өмір қайда, күн қайда?
Бір тарқаған базар да!