Өлең: Ілияс Жансүгіров (Сені)

Мен шындап сүйгем жүрегімнен,
Күшейіп күндегі дерт күндегімнен.
Қарағам қабағыңа көңілің үшін,
Сыйлағам, қадіріңді біле білгем.
Мен сені сүйгендіктен жүрегімнен,
Сыйлаумен сырымды айтпай жүре білгем.
Шыдауға бұдан артық дәрменім жоқ,
Жүдедім күнде меңдеп, күндегімнен.
Тым ауыр, сені маған көрмей кету,
Ол кету өмір емес — тентірету.
Алдауға айуандық мақсат үшін,
Мен бе едім жігіттікпен сертке жету.
Осыны о басында-ақ айтқам саған,
Қолқаң сол еді, сенің берер маған.
Жаным деу — жүрегіме ортақтасу,
Жалғыз-ақ бір өзіңнен ләззат алам.
* * *
Қара бір көзің жаудырап,
Қара бір шашың саудырап,
Ақ жібектен көйлегің
Ақ етіңде судырап.
Іздеп сені келіп ем,
Ай сағынып, жыл жылап.
Қара көзің жарқырап,
Ақ жібек майдай жалтырап,
Алдыма алып балаша,
Иығымнан асылта,
Аш жүректі айқара аш,
Еркінірек отыршы,
Үлбіреп тұрған ерніңнен,
Сүйейін сорып қалтырап.
Қара бір көзің күлімдей,
Қарасаң жүрек дірілдеп,
Жетті тасып ыстық қан.
Махаббатты отты жан
Шауып аттай дүрілдеп.
Ақ төсіңді аймалап,
Ауызыңнан бал жалап,
Секер сорып «Гүлім» деп.
* * *
Айтқаның, беу, сәулем-ай,
Ақылың ба, аяу ма.
Аржағында айтатын,
Ауыр бір сөз таяу ма?
Аяныш па мен саған,
Мен сен үшін есалаң.
Менің сырым аян ба?
Ақыл сөзің салмағы
Мейлі тисін шоқпардай,
Айт, айт, жаным, аяма!
Ақылыңды аяған
Мен алайын, ал бірақ
Махаббатым алар ма?
Қой дегенге қояр ма?