Өлең: Ілияс Жансүгіров (Жетерміз бе тілекке)

Ақылдың аузын шарт байлап,
Қосылуға серт ойлап,
Бердік билік жүрекке.
Алдымызда асқар тұр,
Ауыр, ауыр тастар тұр,
Тұрмыз әзір түнекте.
Сол асқарды асқанша,
Сол тастарды басқанша,
Талай бейнет шегерміз.
Бәлкім, тауда ұрынып,
Бәлкім, тасқа сүрініп,
Құрбандық боп өлерміз.
Әлде жолды ашармыз,
Әлде асқарды асармыз,
Қосылармыз армансыз.
Бізге бақыт кез болып,
Иесі оның біз болып,
Қосылармыз алаңсыз...
Әңгіме боп ермекке,
Дос азайып кембекке,
Жау көбейер ұрмаққа.
Шулатармыз талайды,
Істің алды қараңғы,
Ойлар ауыр кей уақта.
Қадір қалмай тырнақтай,
Қырық кісі бір жақтай,
Қыңыр кісі біз болып,
Айналаның қылығы,
Бізге қоғам билігі,
Жарамызға тұз болып,
Аяғандар «байғұстап»,
Жылағандар қарғыстап,
Жұмыртқа боп шіріген.
Жанның бәрі таң қалып,
Жау өшігіп, қамданып,
Айрылғандай үйіріңнен.
Сүйеу қылып көңіліме,
Сүйдім сені өміріме,
Саған қояр сұрауым,
Сен де «сүйдім» дедің бе?
Жүрегімді идірген,
Ғашығымсың күйдірген.
Мен разы өмірге,
Сүйген үшін сүйдірген