Өлең: Фариза Оңғарсынова (Шаңырақ)

Бас қатырма баққа да, бұйымға да:
тірліктегі жұмағың үйің ғана.
Шатынап тұр, ал, менің шаңырағым –
келін жуас, қыз ойсыз, қиын бала.
Жабуға әзір қымтанып қақпаны ерте,
бірін-бірі менсінбей – жатқан ерке.
Бірлік жоқта байлық та берекесіз,
бауырмалдық болмаса, бақ та келте.
Атамыз да, деп жүрген жайда, мықты
пәтуасыз бір шалға айналыпты.
Ел құты еді баяғы қариялар –
бәрін бірдей қу заман қайда жұтты?!
Қырық рулы тобырдың күйі бізде,
қырқысқаннан табатын сыйымыз не?
Үлкендері – үлкенше, жасы – жасша,
жарасымды тірлік жоқ үйімізде.
Әулет едік қаймағы бұзылмаған,
сұқ өтті ме, тіл-оқ па ызыңдаған –
бір үйлі жан ашыған айрандаймыз,
құлқымызды бұзды ма құзыр-заман?!
Бақ құсы кеп басыңа қонса – күндік.
Бақ үйіңде жұмақтай болса тірлік.
Түндігінен тамшы аққан ошағымды
қалқалаймын жанымды қолшатыр ғып.

* * *
Жан дегенің немене?
Жақсы көру, жек көру…
Қиял бір күн келе ме?
Түбі әйтеуір – текке өлу…
Ішім толған бір дауыл,
шыдатпайды жартасы.
Айтқан сөзім – кіл жауыр,
ойларымның қаңқасы.
Бұрқанысын жанымның,
сезімімнің селдерін
ұғар, көрер бәрін кім?
Қалай шығар мендегі үн?
Жан дүнием бір әлем,
сыртым – соның елесі.
Айтып тұрған мына өлең –
мұқалған бір жебесі.
Ішкі әлемін адамның
көрсете алар күш бар ма?
Тұңғиыққа қамалдым,
осы ойларым қысқанда.
Жан ағысын берерге
жетпес тілдің шамасы.
Бұл дүлейді жеңер ме
адамзаттың баласы?