Өлең: Фариза Оңғарсынова (Қоңырқайлау өтуде күз кештері)

Қоңырқайлау өтуде күз кештері,
дос дегендер қанша күн жүздеспеді;
шарттылықты немесе шақыруды
былай қойып, келмейді іздеп сені.
Жарқыл қағып келетін жандар бұрын
қарсы алуға асығып таңдар нұрын,
сағынысып келмейді, ант еткендей
өткізуге көрмей-ақ қалған күнін.
Бітті ме әлде ақтарар сырлар құрып,
осы жайлар әйтеуір жүр жанды үгіп.
Достар қайда әнімен, әзілімен
отыратын үйіңді думан қылып.
Ұмытқандай адамдар сағынуды
өз-өзінен шаршаулы, жабығулы.
Бір-біріне самарқау, енжар бәрі,
қайда кеткен жас шақтың бағы нулы?
Емес пе еді жұптасу адам әні,
осыншалық не бізді даралады?
Бір-біріне бас сұқпай көршілер де
қорадағы қозыдай қамалады.
Жалыққанмен ортадан сыртта күлген,
құтқармайды ол (одан да құпта бірден),
сен қаншама үйіңді қорған қылып
ошағыңның басында бұққаныңмен