Өлең: Фариза Оңғарсынова (Қойсын ба мыс жебедей жұрт наласы)

Қойсын ба мыс жебедей жұрт наласы –
не мықтың жетіп тұрған бұлтқа басы
қалпақтай ұшар бір күн көз ашқанша,
тайғанап қара жерден құт тағасы.
Шалқаңнан түсіп оңбай жатқаныңда,
көп пенде кеше жүрген қапталыңда
кетіп еді сырт айналып сенен бәрі,
сіңгендей батпа құмға.
Сол кезде бақыт құсың ұшты жылдам,
айрылдың болмысыңнан ысқырынған.
Басыңды мен сүйеп ем сонда сенің
жиіркенбей кескен-келі ұсқыныңнан.
Десек те сатпас адам жақсылығын,
(кей жанда жақсы жайлы тапшы ма ұғым?),
өртеді жүрегімді бүгін маған
істеген арамдығын, нас қылығың.
Жаманға тау да аласа, өр де нашар,
адалдық, түбі адамға сол қарасар.
Көртышқан күн нұрына орасаң да,
бәрі бір көрге қашар