Өлең: Шәкәрім Құдайбердіұлы (Көкіректе толған шер көңіл қаяу)

Көкіректе толған шер, көңіл қаяу,
Ермейсің деп елім жау, досым баяу.
Сүйер кісім, сүйенер жақыным жоқ,
Бір өзіңе сыйындым, бір құдай-ау!

Елге көнсем, ақ жолдан адасамын,
Көнбей жүрсем, көп итпен таласамын.
Тек отырсам, тепкілеп шыдатпайды,
Енді қайтіп бұл елмен жарасамын.

Бір момынның ұстасам түзу ісін,
Жөндейін деп ғарыптың жөн жұмысын –
Ақтан безген ары жоқ өңкей залым
Ырылдатып жабады ит пен құсын.

Көп төбетке жетеді қайдан күшім,
Құтқара алмай адалды пысады ішім.
Қабағыңды қаққанша қас болады,
Жақыным деп болысып жүрген кісім.

Осы күнде арамның жолдасы мол,
Қу мен сұмды кім жиса, шын мықты сол.
Мақтан, атақ іздесең – Құдайдан без,
Ардан күсіп, арамның біреуі бол.

Мұны қылсаң, боласың сен де мықты,
Қайдағы қу, алдампаз төрге шықты.
Ел ішінде сенен қор жан бола ма,
Ұстаймын деп отырсаң адалдықты.

Елеуірген есірік елдің бәрі,
Өңкей батыр, бәлеқор жас пен кәрі.
Сені адам деп есіркеп кім ойлайды,
Құлап қалған қу молаң кімге дәрі...

Әрине, сен де бірге жүрсең екен,
К...іңді ашып, көйлекті түрсең екен.
Әбүйір жоқ, сана жоқ, ақтан безіп,
Дамбал шеш, ит зікірге кірсең екен.

Мен алалмын дегенге жолдас қайда,
Екі көзі төрт болып қалар сайда.
Сырласы жоқ, сырласар жақыны жоқ,
Бар сүйеніш, үміті – бір Құдайда