Өлең: Шәкәрім Құдайбердіұлы (Бас көзімен қарасаң нәпсі – жалған...)

Бас көзiмен қарасаң, нәпсi – жалған,
Бiр сұлу қыз сықылды жұрт таңданған.
Анық ақыл көзiмен қарағанда,
Өзiн берер қалыңға ол қызды алған.
Қылықты қыз сияқты көрiнсе де,
Өлшеусiз сансыз байдан жесiр қалған.
Күнiнде қызыл гүлдей жүз күлсе де,
Сырт айланса, жүрекке жалын салған.
Бас алуға жаралған бiр жәдiгөй
Өткiр қылыш сықылды уға малған.
Өлмей адам осыдан құтылар ма,
Неге қылып жүргемiз өлiмдi арман?
Нәпсi үйiнде байлаулы ынсап жатыр,
Мұның емi – тегiнде, сол босанған.
Сопысынып‚ ақсынып әуре болмай,
Ер болсаң, босатып ал сол зынданнан.
Ақыл, ғылым әр түрлi айтса-дағы
Жиыны осы сөзбен аяқталған