Өлең: Қадыр Мырза Али (Операция үстінде)

Қалғаны ма ғұмыр бітіп,
Жыр бітіп!
Зембіл-арба алып келді зырғытып.
Кесіп алып тастаймыз деп дертіңді
Хирург пен ассисенттер тұр күтіп.
Ауру, сірә, асқыныпты,
Өршіпті.
Шытпаушы еді,
Қабағын сәл ер шытты.
Новокаин,
Қайшы,
Пышақ,
Ине-жіп,
Менің суық маңдайымды тершітті.
Шыныменен біткені ме жол құны!
Батты жұртқа ажарымның солғыны.
Өмір жайлы ойлаушы едім бұрын да,
Одан бетер көп ойландым сол күні!
Кімсің өзі:
Адамбысың!
Малмысың!!
Қандай-қандай ұмытпастай қалды ісің?!
Осындайда түседі екен есіңе
Елден алған қарғысың мен алғысың.
Ұмытқан жоқ,
Ұмытқан жоқ бақ бірақ.
Ауызыма су тамызды ақ мұрат.
Менің үшін
Ар-ұжданның пышағы
Хирургтық пышағынан қаттырақ!
Туыс мұңды,
Бала мұңды,
Жар мұңды.
Көз алдыма елестетіп әркімді,
Сәл талықсып кетсем керек,
Хирург
Жібек жіппен тігіп жатты қарнымды