Өлең: Қадыр Мырза Али (Пәлсәпадан шаршай ма ми дегенің)

Пәлсәпадан шаршай ма ми дегенің,
Ер-тоқымсыз жіберіп ой дөненін,
Байлық қуған, шен қуған жұртты көріп,
Пенделігім ұстайды кейде менің.
Адам ойы о бастан сиқыр-қызық.
Алсам деймін елде жоқ үй тұрғызып.
Қойсам деймін
Қоршаулы кең сарайда
Тәулік бойы тынымсыз ит үргізіп.
Дарияға айналып дара жылға,
Періштені күң қылсам қара жынға...
Біреу емес, ағайын, қос машина,
Тұрса деймін азынап гаражымда.
Келген достар сағынып
Мауқын басып,
Төрде отырса өзара қауқылдасып.
Тиген сайын сыңғырлап жатса деймін
Күміс табақ жанында алтын қасық.
Тізгін беріп сөзуар асабаға,
Тартсам деймін тай басын дос ағаға.
О сақтай гөр!
Ондайда ару — өлең
Қызмет қып жүреді-ау босағада.
Тфә! Тфә!
Мұндай да бола ма өзі?!
Бұзба мені, байлықтың ала көзі!
Одан да мен
Жетектеп жыр-сұлуды
Кетпеймін бе сенделіп,
Дала кезіп!