Өлең: Қадыр Мырза Али (Даналық пен балалық)

Сәуір ғажап,
Сәуірдегі гүл ғажап.
Сыбыр-сыбыр,
Күбір-күбір жылға жақ.
Жасыл көктем,
Сары күзден жаралған
Әрі бала,
Әрі дана бұл қазақ.
Күз алдында
Көктем біраз именген,
Именген де,
Келін болып үйге енген.
Ол кездері алпыстағы дана қарт
Он бестегі бала қызға үйленген.
Көзіне жас,
Көмейге сөз кептеліп
Тұрған жасты,
Жас демелік — от делік.
Әр заманның өз заңы бар,
Қайтесің,
Оның үшін атамызды сөкпелік.
Рас, рас!
Солай едік кеше біз.
Өткен солай неше көктем,
Неше күз.
Әйел болып,
Әйелдікке түсінбей,
Ойнап жүрген он бестегі шешеміз.
Шет жағасын көріп қалған кәрі анаң
Өткен күнге осқырынып қараман.
Талай қазақ
Алпыстағы қарт пенен
Он бестегі жас анадан тараған.
Мен бұл ойды тапқан жоқпын көшеден.
Алдым оны шежіре күн — кешеден.
Даналығың — алпыстағы әкеңнен,
Балалығың — он бестегі шешеден!